Wilhelmien Blankesteijn (76) schuifelt door haar huis. Ze heeft myasthenia gravis, een spierziekte waardoor haar kracht langzaam afneemt. En ze heeft artrose in haar heupen, schouders en wervels. Eigenlijk moet ze in een rolstoel, maar ze woont niet in een rolstoeltoegankelijk huis. Al zes jaar wacht ze op een plek die geschikt is.
Amsterdamse woningcorporaties beloofden vanaf 2024 extra rolstoelwoningen te bouwen. Die worden wel gebouwd, ziet Blankesteijn, maar pas bij oplevering blijkt dat ze vaker niet dan wel bewoonbaar zijn. Volgens haar zouden veel problemen voorkomen kunnen worden als ervaringsdeskundigen vanaf het begin worden betrokken bij de ontwerpen. Zelf zet ze zich al jaren in voor de belangen van mensen met een beperking, onder andere via Amsterdam Noord Toegankelijk en Cliëntenbelang Amsterdam. ‘We vechten al bijna twintig jaar om mee te denken, maar zelden worden we om advies gevraagd.’
‘Jammer om te horen dat u er toch vanaf ziet. Wij gaan u van de woning afhalen en deze aan de volgende kandidaat toewijzen.’ Dat was de weinig constructieve mail van de woningcorporatie nadat Blankesteijn de enige nieuwgebouwde rolstoelwoning die ze in zes jaar tijd toegewezen kreeg had geweigerd. ‘Er was geen plek voor mijn scootmobiel en waren ook geen oplaadpunten voor,’ vertelt ze. ((inmiddels zijn die er wel red.) ‘De lift was ook niet te bereiken met een rolstoel, want er zat een halve traptrede voor. En buiten waren er geen parkeerplekken voor mensen met een beperking gereserveerd.’
‘Minstens zeventien andere mensen met een beperking hebben deze woning ook geweigerd’
Voordat ze weigerde, stuurde ze een uitgebreide mail naar de verhuurder met uitleg waarom de woning voor haar niet geschikt was. Op geprinte A4’tjes laat ze die zien: foto’s van de stalling voor fietsen waar haar voertuig niet tussen past. En de toevoeging dat minstens zeventien andere mensen met een beperking de woning ook hebben geweigerd.
Andere ontwerpblunders die Blankesteijn regelmatig tegenkomt als vertegenwoordiger van rolstoelers: ‘Te smalle deurposten. Rolstoelers hebben minimaal 90 centimeter nodig, anders blijven de wielen vastzitten.’ En dan zijn er ook de elektrische deuropeners. ‘Bij een seniorenflat in Amsterdam op de Stellingweg zat de knop links, maar de deur opende aan de rechterkant. Dus je drukt op de knop, rijdt om, en tegen de tijd dat je bij de ingang bent, is de deur alweer dicht.’
Weggestopt
Niet alleen de voorzieningen, ook de locaties die de woningcorporaties kiezen, laten volgens haar te wensen over. Zo bouwde Stadgenoot op de IJdoornlaan. ‘Dat is een verkeersader. Daar zijn de balkons definitief afgesloten vanwege het fijnstof van alle optrekkende vrachtwagens en bussen.’ En Eigen Haard probeerde te bouwen bij Ketjen, een zwavelzuurfabriek met chemische uitstoot. ‘De fabriek stapte naar de rechter en won: rolstoelgebruikers mogen daar niet wonen vanwege de vervuilde lucht. De bouw van 6500 nieuwe woningen ligt al jaren stil.’
‘In mijn staat kan ik toegewezen woningen nog weigeren tot ik een betere voorgeschoteld krijg. Maar voor mensen die met urgentie een woning nodig hebben, is het afslaan vanwege locatie of gebreken geen optie.’ Ze vertelt over een galeriehouder die na een herseninfarct plotseling rolstoelgebonden werd. ‘In zo’n geval wordt je gedwongen om te gaan wonen in het eerste beste huis dat vrijkomt. Hij woonde zijn hele leven in dezelfde buurt, omringd door musea, antiekzaken en vrienden. Nu zit hij gedwongen in Zeeburg, naast drukke wegen. Alleen en ongelukkig.’
