Vriendinnen, shoppen, huiswerk; allemaal dingen waar meisjes op de middelbare school zich mee bezig houden. Zo ook Marinelza (22), die opgroeide in Almere en onlangs naar Amsterdam verhuisde. Toch hield zij het gevoel dat er iets miste. Waarom valt een kopje in scherven kapot maar is de lucht onbreekbaar? Is er niet meer in het leven? Haar zoektocht leidt haar naar de Islam, waar ze zich op zeventienjarige leeftijd tot bekeert. Nu, bijna zes jaar later, merkt ze dat ondanks de toenemende (media)belangstelling voor bekeerde jongeren, er nog steeds veel onduidelijkheid en onbegrip bestaat. Voor haar een reden om, deels anoniem, haar persoonlijke verhaal te vertellen. ‘Af en toe word je als moslim geconfronteerd met aannames van mensen, maar als je ervan uitgaat dat mensen altijd zo over je denken, dan ga je zelf ook tien-nul achterstaan. Dat wil ik niet, je moet het gesprek aangaan.’
Levensbeschouwing en een bekeringspakket
Wat doen wij op aarde en waar gaan wij naartoe? Heftige vragen voor vijftienjarigen tijdens een uurtje levensbeschouwing. ‘Ik vond het interessant, maar ik was daar toen totaal niet mee bezig. Ik dacht vooral na over mijn vriendinnen, lol maken en shoppen,’ zegt Marinelza schouderophalend. Toch blijven de vragen wel door haar hoofd spoken. Het antwoord laat nog een aantal jaar op zich wachten, maar ondertussen praat ze er wel over met zowel haar christelijke als islamitische vriendinnen en kijkt ze filmpjes op YouTube. Door verder onderzoek wordt voor haar steeds duidelijker dat er maar een religie is die antwoord geeft op haar vragen, de Islam.
Hoewel het voor Marinelza op dat punt duidelijk is dat ze zich wil bekeren, is de volgende stap niet vanzelfsprekend. ‘Ik wist echt niet veel over de Islam,’ erkent ze. Maar wat ze wel wist, was voor haar voldoende om de geloofsgetuigenis uit te spreken. ‘Ik ben de Moskee ingelopen, er weer uitgelopen met een hoofddoek, en die heb ik sindsdien eigenlijk nooit meer afgedaan,’ zegt ze luchtig.
Ondanks dat ze zeker is van haar beslissing, erkent Marinelza wel dat het proces soms eenzaam kan zijn. ‘Mijn vader had eerst typische argumenten zoals: ‘waarom zou je je mooie haar verstoppen?’ En: ‘je bent zo vrij, waarom zou je dat opgeven?’ Maar de vraag is wat vrijheid is, en voor mij is die anders dan voor hem.’ Vanuit de moskee kreeg ze ook niet veel begeleiding. Na alle lofuitingen van de moskeegangers, kreeg ze een bekeringspakket met een gebedskleed, Koran en hoofddoek: ‘een soort islamitische goodiebag’, en werd diezelfde avond weer losgelaten. Toen begon een lange, soms eenzame reis waarin ze haar religie nog beter leerde kennen.
Tik-Tok, vriendjes en misconcepties
Inmiddels is het volgens haar beter geregeld en zijn er, vooral ook in Amsterdam, meerdere organisaties die bekeerlingen begeleiden in het proces. Dat komt waarschijnlijk mede door sociale media en het feit dat er meer, ook bekende, mensen zich bekeren, denkt ze. Al zit daar ook een negatieve kant aan. ‘Het beeld wordt nu soms in de media geschetst dat iemand zich door een Tik-Tok video wilt bekeren, maar ik mag toch hopen van niet. Zo makkelijk gaat dat niet, je moet weten waar je betrouwbare kennis kunt opdoen over het geloof.’ Een andere misconceptie is volgens haar het bekeren voor iemand anders. ‘Elke bekeerde vrouw hoort minstens een keer: ‘is dat vanwege een Marokkaanse vriend?’ Maar als je je voor of door iemand anders bekeert, dan hou je het gewoon niet vol. Bekeren kan je alleen voor jezelf doen.’
Voor Marinelza is het inmiddels makkelijker, maar nog altijd niet vanzelfsprekend om aannames van mensen van zich af te laten glijden. Of andersom, om er niet vanuit te gaan dat die bij iedereen bestaan. ‘Eerst dacht ik bij elke sollicitatie, ze gaan me nooit aannemen met die hoofddoek. Maar met een positieve mindset en zelfverzekerdheid kom je veel verder.’ Hoewel er uitdagingen blijven bestaan, zijn haar vragen inmiddels wel beantwoord. ‘Voor mij is het leven nu geen zoektocht meer, dat geeft me veel rust.’