‘Ik ben nu emotioneler over het staakt-het-vuren dan dat ik in Israël zou zijn geweest.’ Tommy Ran (22) is Israëlisch-Nederlands. Zijn hele leven woonde hij in Israël, maar sinds december 2024 woont hij in Amsterdam in de hoop dat hij hier gelukkiger zou zijn dan in daar. Op afstand van het geweld, kijkt hij met gemengde gevoelens naar de deal die vrijdag is aangenomen door het Israëlische veiligheidskabinet.
Ik was erbij toen je voor het eerst hoorde over de deal. Er stond ongeloof op jouw gezicht.
‘Ja. Ik wilde huilen, maar durfde dat niet waar jij bij was. Dat voelde alsof ik er veel te veel drama van zou maken. Meer dan een jaar lang hebben we te horen gekregen dat er een staakt-het-vuren zou kunnen komen en elke keer gebeurde dat niet. Vandaar de schok.’
De deal heeft even kunnen bezinken. Hoe kijk je er nu naar?
‘Ik voel opluchting omdat er vooruitgang is, maar ook onmacht en woede omdat niet alle gijzelaars worden vrijgelaten. Als mijn broer in Gaza vast zou zitten, zou ik niet weten wat ik met mezelf aan zou moeten bij het horen dat hij een van de mensen is die nog langer moeten lijden.’
‘Misschien is het beter als ik niet te veel naar m’n gevoelens luister. Het is beter om vooruit te gaan met wat we nu hebben dan om hier kritisch op te zijn.’
Minder voelen. Is dat makkelijker nu je ver weg woont?
‘Nee. Door naar Amsterdam te komen geloofde ik dat ik me kon afsluiten van de ellende daar. Maar ik ben juist emotioneler over het staakt-het-vuren dan dat ik in Israël zou zijn geweest. Kort nadat ik uit Israël weg was begon ik me schuldig te voelen over het feit dat mijn familie en vrienden daar allemaal nog wel in de shit zaten. Nu de deal door het kabinet is, voel ik me nog slechter over het feit dat ik niet met de mensen ben die samen met mij door de afgelopen vijftien maanden heen hebben geleefd. Misschien ga ik binnen een paar weken wel terug naar Israël. De deal lost heel veel problemen niet op. Ik voel me daarover liever angstig in Israël dan hier.’
Je hebt geen rust tot je terug bent?
‘Nee. Ik ben liever daar. Al is het is zeker uitputtend om in Israël te zijn. In bijna alle gesprekken daar gaat het nu over de gijzelaars.’
‘Ik wilde in Amsterdam voor een paar maanden een normaal leven leiden. Nu besef ik dat mijn leven tussen de bommen in Israël normaler voor me was dan in mijn leven hier. Hier word ik wakker en zie ik op mijn telefoon een raketmelding uit het stadje waar mijn vrienden wonen. Door de afstand hoor ik pas veel later hoe de mensen die ik liefheb eraan toe zijn. Ik zou het mezelf niet vergeven als ik niet zo snel mogelijk zou weten wanneer er iets met ze gebeurt. Goed of slecht.’
Dit interview is onderdeel van een tweeluik. Lees hier de blik van de Palestijns-Nederlandse Anisa Boonman op het staakt-het-vuren