Vrijdag werd eindelijk het langverwachte akkoord tussen Hamas en Israël gesloten, dat een einde van de oorlog in de Gazastrook moet betekenen. De Palestijns-Nederlandse Anisa Boonman (27) is opgelucht voor haar familie in Gaza, hoewel ze nog altijd hoopt op een Palestina dat echt vrij is.
Toen Anisa in een groepsapp met Palestijnse Nederlanders hoorde over het akkoord, maakte dit veel los. Toch blijft ze nog wel sceptisch of het akkoord echt een oplossing is. ‘Ik voelde echt alles door elkaar. Ik barste meteen in tranen uit toen ik thuis kwam omdat het me zo erg raakte. Toen eergisteren de eerste berichten van een akkoord binnenkwamen, kwam al het gevoel van de afgelopen tijd weer naar boven. Aan de ene kant is er opluchting en blijdschap dat er een deal is en dat geeft veel hoop en perspectief. Aan de andere kant is dit nog maar een bare minimum en het einde van de bezetting is nog lang niet in zicht.’
Veel familieleden van Anisa wonen in de Gazastrook. Door de blokkade van Israël is ze zelf nog nooit in Gaza is geweest, maar ze probeert zo veel mogelijk contact met hen te houden. Ook de blijdschap over de laatste ontwikkelingen heeft ze al met hen gedeeld. ‘Ze zijn voor nu enorm opgelucht. Anderzijds vrezen ze dat de wederopbouw nog lang gaat duren. Hun huis is in tien jaar al twee keer met de grond gelijk gemaakt, ze willen vooral een plek waar ze in vrede en vrijheid kunnen leven.’
Veel onzekerheid
Donderdag was het nog onzeker of het akkoord er echt zou komen. De Israëlische premier Netanyahu uitte kritiek op Hamas, omdat die volgens hem op het laatste moment nog extra eisen stelde. ‘Dat geeft wel een dubbel gevoel. Het is echt afwachten wat er gaat gebeuren, zeker als Netanyahu weer met de vinger naar Hamas wijst.’
Of het akkoord een einde betekent aan de oorlog, waarvoor Anisa zelf liever het woord genocide gebruikt, weet ze niet zeker. Ze ziet het conflict in de Gazastrook als onderdeel van een groter geheel. ‘Als je kijkt naar de oorlog tegen Gaza dan zal daar nu misschien een einde aan komen. Tegelijkertijd laait ook het geweld tegen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever weer op en dat staat weer compleet los van deze deal. Een einde aan deze oorlog betekent nog lang niet de bevrijding van Palestina.’
Als Palestijnse Nederlander is ze kritisch op het debat dat we hier in Nederland voeren. Te veel bemoeienis met de oplossing en te weinig kritiek op de mensenrechtenschendingen, luidt haar oordeel. ‘Het debat dat we in Nederland voeren is vooral: wat is de oplossing voor het conflict? Maar dat is totaal niet aan ons. We moeten ons meer focussen op het leed en hoe Nederland medeplichtig is aan genocide. Daar kunnen we ons wel tegen uitspreken.’
‘Het debat dat we in Nederland voeren is vooral: wat is de oplossing voor het conflict? Maar dat is totaal niet aan ons.’
Verbintenis
Hoewel in Amsterdam de spanning tussen pro-Palestijnse en pro-Israëlische groepen is toegenomen, voelt de hoofdstad voor Anisa ook als een plek van verbintenis. ‘Er gebeurt veel voor Palestina en je ziet dat mensen er veel mee bezig zijn. Laatst was ik bij het openingsconcert van 750 jaar Amsterdam. Toen ik in de rij stond werd ik ineens bang dat ik niet naar binnen mocht met mijn Keffiyeh, een Palestijnse sjaal. Dat bleek gelukkig totaal niet het geval en ik werd helemaal niet gek aangekeken. Sterker nog, Sophie Straat, een Joodse zangeres uit Amsterdam kwam het podium op met een Keffiyeh en iets later werden er beelden van Anne Frank afgespeeld. Het maakte bij mij zo veel los omdat ik zag dat Amsterdam niet een plek is waar Joden en Palestijnen tegenover elkaar worden gezet, maar waar we elkaars pijn voelen. Ik vind dat typisch Amsterdam.’
Dit interview is onderdeel van een tweeluik: lees hier het interview met de Israëlisch-Amsterdamse Tommy Ran.