| Wat zijn de dromen die Amsterdammers bezighouden? In de rubriek ‘Amsterdamse Dromen’ gaan de redacteuren van NAP Nieuws op zoek naar dromen die leven in de stad. Van het winnen van Olympisch goud en het opzetten van een eigen onderneming, tot de spannendste fantasieën of de ergste nachtmerries: elke dag komt een nieuwe droom voorbij. |
‘In Oekraïne spelen muzikanten niet op straat. Dat wordt gezien als iets voor bedelaars.’ Anatoly Postnikov (58) moest het stigma van de straatmuzikant van zich afschudden nadat hij afgelopen maart met zijn gezin en saxofoon naar Nederland vluchtte. In Charkov was hij als professioneel dirigent en jazzmuzikant lid van diverse ensembles. Zijn carrière noemt hij een poyezdka. Een reis. Deze voerde hem langs concertzalen ‘van Kiev tot Moskou’. Nu is hij één van de vaste muzikanten in de passage onder het Rijksmuseum.
Dat Anatoly een goede muzikant is, blijkt uit het feit dat ook op deze koude en winderige zondagavond veel voorbijgangers even hun pas inhouden als hij speelt. Sommigen leunen tegen een pilaar tot hij het in de passage weerkaatsende applaus en de in zijn koffer gegooide muntjes met een verlegen, ietwat stijve buiging in ontvangst neemt. Hij moet plaatsmaken voor een violist die in de rij staat om te spelen: om het halfuur wordt er afgewisseld, dat is de ongeschreven regel onder de muzikanten.
Anatoly kijkt niet melancholisch terug naar het verleden. Met behulp van een app die Russisch naar Nederlands vertaalt, laat hij weten dat hij tevreden is onder het Rijks. Dat hij in vorm blijft door hier te spelen. Bovendien verdient hij er genoeg geld mee, vooral in het weekend, wanneer de passage volstroomt met toeristen.
‘Maar hoeveel ik precies verdien, is mijn zakengeheim’, zegt hij breed lachend in gebroken Engels. Zijn vrouw werkt als cassiere bij de Primark, en omdat ze met hun twee kinderen in een vluchtelingenopvang wonen, hoeft er geen huur betaald te worden. ‘Ook kan ik geregeld freelance spelen bij een ensemble als saxofonist, of bij een koor als dirigent.’ In zijn koffer staat op een geplastificeerd papiertje het mailadres vermeld waarmee hij geboekt kan worden – Anatoly is zijn eigen reclamebord.
Op de vraag waar hij van droomt, antwoordt hij meteen en zonder twijfel dat hij vrede in Oekraïne wil. En een goede opleiding voor zijn kinderen, voegt hij eraan toe. Ook als de oorlog ophoudt wil hij met zijn gezin in Nederland blijven wonen. Anatoly’s dochter speelt dwarsfluit, en hij hoopt dat ze in Amsterdam naar het conservatorium kan, zoals hij ooit in Charkov een muziekopleiding volgde.
Anatoly dagdroomt vooral over de toekomst van anderen. Wil hij zelf dan niet weer professioneel muzikant worden? ‘Het hangt ervan af wat je daaronder verstaat. Ik overleef door muziek te maken, dus zie ik mezelf als professionele muzikant. Bovendien is het in Nederland moeilijk om als jazzmuzikant bij een ensemble te komen. Er is meer plek voor klassiek opgeleide musici.’ Wellicht dat er eens iemand van een ensemble door de passage loopt en hem erbij vraagt. Anatoly lijkt zich er geen zorgen over te maken. Of misschien een beetje: ‘Ik ben niet sterk genoeg om dagen achter elkaar in deze kou te spelen.’ Zijn stramgespeelde vingers schroeven zijn saxofoon uit elkaar. De komende twee dagen neemt hij vrij.