AMSTERDAM- De grootschalige ontwikkelingsplannen in de buurt van het Muiderpoortstation zijn van de baan. De gemeente heeft andere prioriteiten. De buurtbewoners zijn opgelucht, zij stonden niet bepaald te springen. ‘Die plannen hebben nooit ergens op geslagen.’
Tuinwijck is een atypische wijk in Amsterdam, zeker binnen de ring. De laagbouw met tuintjes en ander groen wordt ingeklemd tussen het spoor en winkelcentrum Oostpoort. Er hangt een serene rust. Er is weinig volk op straat. Als je hier niet hoeft te zijn dan kom je er niet. Wat verder opvalt: In elke straat hangt er op twee of drie ruiten een aanplakbiljet met de tekst: ‘Tuinwijck wijckt niet. IK BLIJF HIER!!’
De biljetten lijken nu vooral een trotse constatering, maar zijn niet zo lang geleden geplakt als protest. Tuinwijck zou namelijk wél moeten verdwijnen. Althans, in de huidige vorm. In het voorjaar van 2019 presenteerde de gemeente een ‘gebiedsvisie’ voor de omgeving van het Muiderpoortstation. De 175 woningen die nu in de wijk staan zouden er 700 moeten worden. De laagbouw moest gesloopt worden en er zouden kleinere appartementen voor terug komen. Daar stond de buurt niet bepaald om te springen. Joost Klomp (54) is dan ook blij dat hij z’n woning kan behouden. ‘Die plannen hebben nooit ergens op geslagen’, zegt hij. ‘Ze zijn hier nooit geweest. De gemeente wilde de buurt autoluw maken. Er rijdt hier amper verkeer! Maar goed, we zijn blij dat we kunnen blijven.’
Ellen Schneider (64) is geboren en getogen in de wijk en heeft zich hevig verzet tegen de plannen. ‘Alles woont en leeft hier door elkaar, van minister tot vuilnisman. Individualiteit, eenzaamheid, asocialiteit… ze ontbreken hier. Als je hier eenmaal woont, wil je nooit meer weg.’ Dorte Holse (56) vult haar aan. ‘Je krijgt hier een contract voor het leven.’
De plannen brachten de buurt tot verontwaardiging. ‘Ze vroegen ons wat we wilden, we konden een hele wenslijst inleveren’, zegt Schneider. ‘Maar toen de plannen werden gepresenteerd , waren wij weggevaagd.’ Volgens haar gingen de grootschalige veranderingen in tegen alles waar de overheid zegt voor te staan. ‘Overal worden pogingen gedaan om Amsterdammers te verbinden, die verbinding is hier al. Iedereen voelt zich prettig, er is geen criminaliteit en de politie hoeft nooit te komen.’
Pijn in de portemonnee
Wat volgde zijn de bekende vormen van buurtprotest. Drukke inspraakavonden, brieven naar de gemeente en zelfs een gesprek bij wethouder Ivens. ‘Je hebt niet echt het idee dat het zoden aan de dijk zet’, zegt Schneider. ‘Het is niet dat ze in een gesprek opeens zeggen: “Oké, nu is het van tafel.”’
En toch ging de gebiedsvisie wel degelijk van tafel. Wethouder Van Doornick (Ruimtelijke ordening) geeft aan dat andere OV-knooppunten zoals Sloterdijk meer prioriteit krijgen. Ook staat de gemeente voor de miljardenoperatie van de renovatie van de kademuren en bruggen. Maar een woordvoerder van de wethouder benadrukt dat ‘de houding van de buurt absoluut een belangrijke rol heeft gespeeld.’
Holse: ‘De gemeente heeft pijn in de portemonnee, daar hebben wij ons voordeel mee gedaan.’ Ook Schneider weet niet of het alleen aan hun protest heeft gelegen. Voor de buurtbewoners maakt het nu ook niet zo uit, het belangrijkste is dat hun buurtje behouden blijft. ‘We zijn voorlopig heel erg opgelucht, maar je moet altijd op je hoede blijven. De wereld verandert altijd, maar Tuinwijck voorlopig niet.’