Freelance fotojournalisten staken tegen de lage fototarieven binnen de journalistiek. Bijna vijfhonderd fotografen, de helft van de beroepsgroep, leggen hun camera neer. Dingena Mol (56) is een van de fotografen die meedoet aan de actie.
De geur van koffie verspreidt zich door de woonkamer van Dingena Mol. Onze camera staat al klaar, als Mol gebeld wordt. Een undercoverklus. ‘Ik moet even ergens heen. Jullie mogen wel mee, maar niet filmen.’ Ze werpt een blik op het koffiezetapparaat. ‘Die koffie drinken we later wel op.’
We trekken snel onze jassen en schoenen aan. ‘Ik hoop dat ik mijn autosleutels kan vinden,’ roept Mol nog. Gevonden. Hop de auto in. Met een gefocuste blik zit ze achter het stuur. We rijden richting het gesloten Slotervaart Ziekenhuis. ‘Ik ga even iets fotograferen. Jullie moeten even in de auto blijven.’
Dingena Mol is een van de vijfhonderd fotografen die vandaag haar werkt neer legt. In onderstaande video legt ze uit waarom dit nodig is.
Grafisch vormgever
Tot tien jaar geleden zat Mol iedere dag achter haar bureau. Ze was grafisch vormgever bij een uitgeverij. ‘Heel erg leuk, maar na twintig jaar is het ook wel klaar.’ Voor haar werk stuurde ze fotografen aan. ‘Ik was een beetje jaloers als ik hen zag. Zij mochten naar buiten en ik bleef binnen.’ Mol besloot een fotografieopleiding te doen, liep op haar zesenveertigste stage bij het Parool en ging aan de slag als freelancer.
Ondertussen parkeert ze haar auto bij het Slotervaart Ziekenhuis. Expres wat verder weg van de ingang. Achter een container. ‘Dan val ik niet zo op.’ Ze pakt haar camera uit de auto. Nog even snel een paar instellingen checken en ze loopt naar de ingang. Haar camera hangt als een kleine handtas om haar schouder, verstopt achter haar arm.
Een paar minuten later is ze terug. Stralend. ‘De foto is gelukt!’ Ze stapt snel in en we rijden weg bij het ziekenhuis. ‘Zo onvoorspelbaar is een dag van een fotograaf dus.’ Dit is ook wat ze zo leuk vindt aan de journalistiek. ‘Je weet nooit hoe je dag eruit ziet. Of je week.’ Haar agenda is aan het begin van de week altijd leeg. Natuurlijk voelt ze zich nerveus als ze een tijdje niet gebeld wordt voor een klus. ‘Maar het komt eigenlijk altijd goed.’
‘Het is belangrijk om deze trieste dag in beeld te brengen.’
Zilveren Camera
Mol heeft het afgelopen jaar vaker gefotografeerd in het Slotervaartziekenhuis. Ook op de dag van de sluiting. Medewerkers verlieten langzaam het gebouw. En portiers sloten één voor één sloten de afdelingen en bonden dikke kettingen om de deuren heen.
‘Het was een heftige dag. Mensen die hier tientallen jaren hadden gewerkt stonden met tranen in hun ogen.’ Op zo’n dag vindt Mol het moeilijk om foto’s te maken. ‘Ik voel dan een beetje gêne. Maar de journalist in mij wint dan toch. Want het is belangrijk om ook deze trieste dag in beeld te brengen.’ Met deze fotoserie won ze afgelopen woensdag de Zilveren Camera in de categorie Nieuws Regionaal (serie).
Eenmaal thuis duiken we gelijk haar werkkamer in. Mol gaat achter haar grote IMac zitten. ‘Ik doe even een computerbril op. Straks bij de opnames niet hoor,’ zegt ze lachend. De klok tikt zachtjes op de achtergrond. Tik-tak. Er verschijnt een foto op het scherm. Een Karel Appel. Op haar touchpad verandert ze de belichting van de foto. Een paar klikjes hier en daar. De foto is verzonden. ’10:22 uur, mooi! Nu is het tijd voor koffie. En laten we over de staking praten.’
Een paar uur later verschijnt de foto in de krant. De gemeente wil z’n Karel Appel terug.