AMSTERDAM – Elke zondagavond danste Reinier (52) in de Sugar Factory bij zijn favoriete feestje Wicked Jazz Sounds. ‘Het was een magische plek.’ Zijn leeftijd hield hem niet tegen om tot in de vroege uurtjes door te dansen. Tot 7 uur? ‘Dat haalde ik makkelijk!’ Afgelopen week sloot de Sugar Factory vanwege faillissement haar deuren. Waarom was deze plek zo bijzonder voor Reinier? En waar gaat hij nu heen?
Twaalf jaar geleden nam een oud-collega hem voor het eerst mee naar Wicked Jazz Sounds. Vanaf het moment dat hij de bewaker van de Sugar Factory groette, was hij verkocht. Hij leerde iedereen kennen. Van toiletjuffrouwen tot geluidsmannen. Van de organisatoren tot het barpersoneel. Als hij naar de bar liep om een drankje te bestellen, stond zijn flesje Becks al voor hem klaar. ‘Ben je er weer?’ Na afloop maakte hij altijd een praatje met de artiesten. ‘Hoe leuk als je kan zeggen tegen een artiest: Yoo, toffe solo man!’
De Amsterdamse Reinier vertelt met een brede glimlach over zijn tijden in de Sugar Factory. Hij heeft een fitte uitstraling, twinkelende ogen en een grijzende baard. In het dagelijks leven werkt hij zelf ook achter een bar. ‘Ik heb geluk dat ik op maandag pas laat hoeft te beginnen. Maar als ik een 9-tot-5-baan had, dan zou ik daarna meteen doorgaan naar mijn werk.’ Zoveel betekende een avond in de Sugar voor hem. Als hij één keer niet geweest is, ‘dan heb ik de hele week het gevoel dat ik iets mis.’
‘Als ik één keer niet was geweest, dan had ik de hele week het gevoel dat ik iets miste.’
Huiskamer
In eerste instantie kwam hij voor de live jazzmuziek. ‘De muziek was echt genieten.’ Later kwam Reinier voor meer dan alleen de muziek. Het werd zijn tweede huiskamer. Een sociale ontmoetingsplek. Links vooraan naast de DJ stond zijn vaste kliek. Studenten, horecamensen en ondernemers. Jong en oud. Elke zondag weer. Een nieuweling op de dansvloer pikte hij er zo uit. ‘Zij gaan dan een beetje onwennig achteraan staan.’ Maar de gouden regel voor de vaste bezoekers is: betrek iedereen bij het feestje. ‘Het boeit niet hoe je danst of wie je bent.’
Tekst gaat verder onder de foto.
Op een gegeven moment kreeg Reinier zelfs een ledenpasje. Een zwart pasje met zilveren letters in reliëf, net zoals bij een creditcard. Hiermee kon hij altijd naar binnen én had hij toegang tot de gastenlijst. Eenmaal binnen wilde hij alleen maar dansen. Tot sluitingstijd en dan nog nazitten met het personeel. ‘Het is één grote familie.’ Vaak liepen ze daarna nog de Ferdinand Bolstraat in om een ontbijtje te halen. ‘Dan bestelde ik lekker een ei met spek.’
Melkweg
Nu is de Sugar Factory dicht. ‘Ik ben mijn huiskamertje kwijt,’ zegt Reinier peinzend. Gelukkig gaat zijn feestje Wicked Jazz Sounds verder. Maar dan aan de overkant. In de Melkweg. ‘Toch is het daar anders. De sfeer, de aankleding, het personeel. Allemaal anders.’ De harde kern gaat nog wel. Ze zijn met zijn allen vastbesloten om er weer een magisch feest van te maken. Het is alleen nog wel zoeken naar de juiste ingrediënten. De eerste zondag in de Melkweg stond bijvoorbeeld de DJ op een veel te hoog podium. ‘Dat is Wicked Jazz niet. In de Sugar kon je bijna de knopjes van de DJ aanraken. Dit moet echt anders.’
‘Maar,’ zegt Reinier vol overtuiging, ‘we moeten ook niet teveel vergelijken met de Sugar.’ Iedereen moedigt elkaar aan om positief te blijven. Wicked Jazz Sounds gaat nooit meer zo worden zoals het was, ‘maar misschien was het na zoveel jaren ook gewoon klaar.’ Het pasje van de Sugar bewaart hij in ieder geval veilig in zijn portemonnee. ‘Het is een aandenken.’