Van stadsgrenzen tot taalbarrières, Amsterdam kent vele grenzen. In de rubriek Grenzeloos Amsterdam kijkt NAP Nieuws verder. Vandaag aflevering 15: grenzeloos verliefd. NAP Nieuws interviewt Annemiek Beck, een van de oprichters van ‘Loving Day’ en twintig jaar gelukkig getrouwd met een Marokkaanse man.
“Ik heb mijn man leren kennen tijdens een dansavond in Amsterdam, twintig jaar geleden. Ik ving zijn blik en er was gelijk een klik. We glimlachten naar elkaar. Bij deze man, van Marokkaanse komaf, voelde ik me op mijn gemak, veilig een vertrouwd. Tegelijkertijd dreven twijfels en angsten naar boven. Ik vond mezelf ruimdenkend en bereisd. Maar de vooroordelen, die zaten er allemaal.
“Waar je als gemengd stel tegenaan loopt is de beeldvorming door de buitenwereld. Over het algemeen is er wantrouwen. Mensen hebben allerlei ideeën over je relatie. Maar ook van binnen draag je angsten mee. Ik had gedachten als: ‘oh jee, straks moet ik een hoofddoek van hem dragen.’ Hij dacht: ‘wat als ze alleen een mooi kindje wil en me daarna aan de kant zet.’
“Cultuur is maar een klein onderdeel van een relatie. Ook verandert het met de tijd. Je groeit op met bepaalde tradities in de familie. Van sommige maak je je los. Andere blijf je houden. Dat is zo bewegelijk. ik heb inmiddels zo’n andere manier van leven dan in mijn Zeeuwse boerengezin van herkomst. Als je twintig jaar samen bent met iemand van een andere afkomst, krijg je ook een gezamenlijke cultuur. Het is wel zo dat je in een gemengde relatie gemiddeld gezien met meer verschillen te maken hebt. Een andere taal, religie, ideeën en opvattingen over de opvoeding of rolpatronen.
“Het gaat er vooral om hoe je met verschillen omgaat. Het recept voor het mislukken van een gemengd huwelijk is als je heel star vasthoudt aan je eigen beelden en verwacht dat je partner zich op een bepaalde manier gaat gedragen. Je moet elkaar tegemoet willen komen. Tegelijkertijd is het ongelofelijk belangrijk dat je heel goed weet wie je bent en waar je absoluut niet op wilt inleveren. Ik zie regelmatig dat iemand zich zo aanpast aan de ander, dat er niks van zijn of haar identiteit overblijft. Dat heb ik zowel mannen als vrouwen zien doen. Zo ken ik een Marokkaanse man, getrouwd met een Nederlandse vrouw. Die wil absoluut niet dat zijn kinderen Marokkaans zijn. Ze hebben geen Marokkaanse namen en hij weigert om zijn moedertaal tegen ze te spreken. Het liefst wil hij dat hun buitenlandse afkomst onzichtbaar is. Maar daarmee ondergraaf je je eigen identiteit. Als je jezelf zo losknipt van je eigen wortels, gaat dat niet goed.
“Wat als een gemengde relatie wordt gezien, verandert met de tijd. Door de hele wereldsituatie is er meer argwaan tegenover relaties met moslims. Helemaal als ze ook nog vluchteling zijn. Maar honderd jaar geleden kwamen er veel Duitse dienstmeisjes naar Nederland. Van hen werd gezegd: “ze pakken al onze mannen af en ze zijn niet te vertrouwen.” Later wantrouwde men verhoudingen tussen katholieken en protestanten. De angst voor de vreemdeling is dus iets van alle tijden.
“Als een andere cultuur je angst inboezemt zou ik zeggen: begin er niet aan. Trouw met een buurjongen die heel erg op je lijkt. Maar als je van nature open en geïnteresseerd bent, heeft een gemengde relatie veel voordelen. Je krijgt de gelegenheid om over je eigen schutting heen te kijken. Je komt in aanraking met een ander land, een andere taal, andere normen en waarden. Het verruimt je wereld.”