Van stadsgrenzen tot taalbarrières, Amsterdam kent vele grenzen. In de rubriek Grenzeloos Amsterdam kijkt NAP Nieuws verder. Vandaag aflevering 9: Holysloot, dorp boven Amsterdam.
“Tijdens oud en nieuw is het hier doodstil. We zien het vuurwerk boven Monnickendam en Weesp, maar horen het niet,” zegt Peter Hans Mastboom (59). Twaalf kilometer ten noorden van het Centraal Station van Amsterdam ligt Holysloot, een dorp met zo’n 300 inwoners. Nog net valt het binnen de grenzen van de gemeente Amsterdam. Mastboom werkt als coach voor leidinggevenden en woont sinds 1992 in Holysloot. Dankzij hem heeft het dorp, waarvoor hij zich op allerlei manieren inzet, sinds december een eigen drankje.
Nog geen vijf minuten na met de pont het IJ te zijn overgestoken verdampt de periferie van Amsterdam-Noord, en voltrekt zich het meest Hollandse tafereel denkbaar. Uitgestrekte weilanden, smalle kreken en slootjes, grote groepen ganzen en zo nu en dan een opstijgende witte reiger. Het is dat de koeien begin februari nog op stal staan. Deze scène zou je verwachten in de Achterhoek, maar blijkt zich ook af te spelen onder de rook van Amsterdam.
De autorit naar Holysloot duurt een kwartier. Je kunt ook de bus nemen, maar dat moet je goed uitkienen. Slechts eenmaal in het uur vertrekt een bus in de juiste richting. Mastboom stuurt zijn witte Volkswagen geroutineerd over het smalle en enige weggetje richting de plaats van bestemming. “Van grote afstand kan ik zien of tegenliggers Holysloter zijn. Die weten waar de uitsparingen en bruggen zitten en kunnen inschatten wanneer ze moeten wachten of doorrijden.”
Het kale grasland wordt af en toe onderbroken door een klein dorp, elk met een eigen kerk. Het Waterland, zoals dit stukje Amsterdam heet, staat bekend als recreatiegebied. Mensen kunnen er kanoën, en fietspaden zijn er volop. De vele boerderijen – of de schuurtjes erachter – doen vaak dienst als Airbnb.
Mastboom woont aan de Dorpsstraat, de enige straat van Holysloot. Zijn huis is in de jaren zeventig pal achter een ander huis gebouwd. Vaak werd dit gedaan opdat aan Holysloot verknochte zoons en dochters het dorp niet hoefden te verlaten. Dankzij het recht van overweg mag Mastboom met zijn auto over het terrein van zijn voorburen naar zijn huis rijden. Een kadasterpaaltje geeft keurig aan waar zijn eigen oprit begint.
[owl-carousel category=”holysloot” singleItem=”true” autoPlay=”true”]Jarenlang woonde Mastboom met zijn vrouw in Amsterdam. Op zoek naar een groter huis in een rustiger omgeving belandden ze in Holysloot. Nooit meer wil Mastboom er weg. “Alles kan hier en ik vind het heerlijk om met dit dorp bezig te zijn. We wonen in een kleine leefgemeenschap en ik merk dat mensen behoefte hebben aan verbinding. Zo kwam ik op het idee een eigen drank te ontwikkelen.”
“De naam Holysloot leent zich uitstekend voor verbasteringen – de lokale fluisterbootverhuur heet Holyboot. Mijn broer Bas runt een stokerij in de Betuwe. Opeens kwam ik op Holystook. Het is een mengsel van één jaar oude calvados en vers geperste Holyslootse appels en peren – die hebben we hier in overvloed.” Mastboom glundert terwijl hij nipt van het roestbruine drankje.
De voorbuurvrouw van Mastboom heeft een tattoozaak in Amsterdam en ontwierp het etiket op het flesje. “De vijf dorpen in de omgeving hebben allemaal een beest als beeldmerk, wij zijn de biggen. Ransdorpers zijn de kikkers. Als kikker word je nooit een big en als big word je nooit een kikker.”
“Het gaat om het verhaal. Het zou toch prachtig zijn als mensen na de zomer op het plein voor het Witte Kerkje hun appels en peren komen inleveren, en we vervolgens met z’n allen naar de Betuwe rijden om het stookproces te beginnen. Op een gegeven moment is er een verse Holystook, en die moet dan natuurlijk gedronken worden.”
Een commerciële insteek heeft Mastboom niet, aan een verkochte fles Holystook houdt hij nog geen twee euro over. “Ik heb mijn eigen product in handen, mensen uit de buurt vinden het lekker en ik zit met een journalist aan tafel die het leuk vindt erover te schrijven. Dan heb ik het voor mekaar.”
