“We matter, we’re loud, we’re organized and proud” klinkt het zaterdagmiddag op het Museumplein. Als een paar mensen inzetten, herhaalt de menigte luid en opgewekt. Toevallige voorbijgangers lachen de deelnemers toe.
Mensen over de hele wereld demonstreren vandaag tegen ongelijkheid en intolerantie, naar aanleiding van het presidentschap van Donald Trump. Zo’n drieduizend man staan vandaag op het Museumplein, waar een van de 616 Women’s Marches plaatsvindt.
Bij het IAmsterdam-beeld staat een meisje van acht samen met haar moeder. Het meisje is autistisch en heeft genderissues, vertelt haar moeder. “We staan hier omdat ze geaccepteerd wil worden zoals ze is, en om te laten zien dat iedereen gelijk is.” “Behalve tweelingen!”, roept het meisje, dat vandaag voor het eerst aan het demonstreren is en het “een beetje” leuk vindt.
Zo’n dertig vrijwilligers en organisatoren, herkenbaar aan hun gele hesjes, lopen rond op het plein. De van oorsprong Amerikaanse Allison is een van hen. Ze wilde in eerste instantie naar de Women’s March in Washington, maar toen ze hoorde dat er ook een mars in Amsterdam werd georganiseerd, vond ze dat niet meer nodig. “Hier kon ik me makkelijk aanmelden als vrijwilliger.” Vandaag beantwoordt ze vragen, wijst ze de weg en zorgt ze ervoor dat “no one feels intimidated.”
Een van de aanwezige mannen bij de Woman’s March is Hugo, werkzaam bij vredesorganisatie Pax. Hij is vandaag aanwezig omdat hij aan de tegenstanders van Trump in de Verenigde Staten wil laten zien dat het ook hier niet wordt gepikt wat Trump allemaal zegt. “Wel jammer dat de Pussyhats op zijn, ik had er graag een opgedaan.” Hij doelt op de roze gebreide mutsen met kattenoren. Veel demonstranten dragen die vandaag als reactie op de “Grab ‘em by the pussy” uitspraak van Trump.
Tekst gaat verder na kader.
Portretten van enkele demonstranten
Veel van de aanwezigen hebben spandoeken bij zich. Van A4’tjes waar snel met stift iets op is geschreven tot ware kunstwerken. “Migranten welkom, er is genoeg voor iedereen”, “Do not go quiet”, “Bridges not walls”. Het zijn slechts een paar van de vele verschillende slogans die er te lezen zijn. De organisatie zet zo af en toe een leus in, maar omdat er geen vergunning is voor versterkt geluid, is dat voor veel mensen niet te verstaan. Veel mensen zetten daarom hun eigen yell in.
Er zijn veel Amerikanen aanwezig vandaag. Toeristen, maar vooral ook mensen die hier wonen. Paula, een Amsterdamse studente politicologie aan de UvA: “Het is duidelijk dat deze demonstratie de Amerikanen meer aangaat dan de Amsterdammers. Aan de nadruk die hier wordt gelegd op rechten, zie je dat het een vrij Amerikaans protest is.” In het feminisme in Nederland gaat het volgens haar meer om bijvoorbeeld discriminatie en interseksualiteit.
De mars loopt van het IAmsterdam-beeld naar de heuvel boven de Albert Heijn. Daar wordt een grote groepsselfie gemaakt. De mars eindigt, toeval of niet, bij de Amerikaanse ambassade. Het geringe aantal politieagenten dat er op de been lijkt te zijn voor het protest, steekt schril af tegen het aantal politieagenten dat de Amerikaanse ambassade beveiligt.
Incidenten zijn er nauwelijks. Als een scooter dwars door de menigte heen wil wanneer de stoet een fietspad kruist en daarbij tegen een paar mensen opbotst, blijven mensen lachen. Veel mensen zeggen hier uit optimisme en solidariteit te zijn, niet uit woede. Maar, zegt student Paula, er mag best een beetje boosheid worden geuit, dat maakt de boodschap sterker. Twee kleine meisjes verenigen de boosheid en tegelijkertijd opgewektheid van de demonstratie. “Hee hee, hoo hoo, Donald Trump has got to go”, zingen ze. Ze maken er een dansje bij.
Tegen drie uur stroomt het plein leeg en valt de groep uiteen. Als twee demonstranten, nog in de stemming van het plein, tram 10 inlopen met hun spandoeken, wordt hun enthousiasme gelijk getemperd. “Voor die spandoeken hebben we hier geen plek hoor”, roept de conducteur om. Snel rollen ze de spandoeken op. Ze gaan mee naar huis. “Wie weet voor een volgende keer.”
