Op 1 januari vond het jaarlijkse Nieuwjaarsconcert van het Nederlands Blazers Ensemble (NBE) plaats in het Concertgebouw van Amsterdam, dit jaar met het thema In Godsnaam. Voor de eerste trompettist André Heuvelman was het zijn zestiende en tegelijkertijd ook laatste uitvoering van het concert.
Welk Nieuwjaarsconcert is u het meest bijgebleven?
“Er zijn een paar momenten die speciaal zijn. Wat mij als eerste binnen schiet is een stuk van het programma Pappa’s in 2007. Toen reed ik met Peter Prommel (slagwerk NBE, red.) op een karretje op rapmuziek voor het podium langs. Met een band op de achtergrond. Op dat moment voelde ik mij net een popartiest. Een ander mooi moment was tijdens het programma Van de Straat, over straatmuzikanten, waar ik samen met Bart Schneemann (artistiek leider en hoboïst NBE, red.) de opening deed. Daar heb ik met mijn falset stem One Charming Night van Purcell gezongen. Bart speelde de luit.”
Is er een nieuwjaarsconcert dat u liever niet terugluistert?
“Nee eigenlijk niet. Het was allemaal briljant. Elk jaar weer anders, beter, warmer.”
Het NBE is dus wel beter geworden de afgelopen jaren?
“Het is natuurlijk een proces. Bart groeit natuurlijk ook, en hij is een briljante manager. Wij worden op alle conservatoria alleen opgeleid tot muzikanten. Bart doet iets heel anders met het NBE: ‘character casting’. Hij heeft ons allemaal achter onze instrumenten vandaan gehaald. Daardoor zijn wij allemaal gaan groeien als persoon. Het was niet meer belangrijk dat ik trompet speelde, maar dat ik André was. Die focus is eigenlijk steeds belangrijker geworden in de programma’s van het NBE.”
Hoe gaat u zelf nu verder?
“Naast mijn vaste positie in het Rotterdam Philharmonisch ben ik drie jaar geleden met een verhaal voor TEDx de sprekerswereld ingekomen. Ik doe nu ook motivatiepraatjes voor bedrijven, zoals KPN, Delloyd en TNT. Ik heb een nieuwe format bedacht. Een soort performance, waarin mijn muziek een wapen is: een manier om mensen te raken en te motiveren.”
Zien we u volgend jaar op 1 januari wel in het Concertgebouw als toeschouwer?
“Dat weet ik niet. Als ik er voor wordt uitgenodigd dan zit ik er natuurlijk. En dan kan ik vol trots toekijken en mijzelf misschien ook nog wel ergens herkennen. Dat zal dan voor mij vooral thuiskomen zijn.”
Eric Voermans van het Parool omschreef u ooit als de “indringende voorzanger” van het NBE. Hoe moet het ensemble nu zonder André Heuvelman verder?
“Er is genoeg talent over. Ik heb mijn ster-leerling Bas Duister ook bij het NBE naar binnen gebracht, die ook nog steeds groeit. Verder komt er nu voor andere muzikanten van het ensemble meer ruimte. Tegelijkertijd merk ik dat medemuzikanten er wel mee zitten dat ik wegga. Misschien is het juist daarom ook een goed moment om te stoppen: je voelt hoe moeilijk het is.”
Stoppen op je hoogtepunt?
“Dat was niet eens het doel, eerder de ‘collateral damage’. Ik zat drie maanden geleden met een wijntje in de kroeg op mijn enige vrije avond en toen dacht ik: ik heb ruimte nodig. Ik wil altijd blijven leren. In februari word ik 50, maar ik wil nog altijd blijven doorgroeien. Wanneer leer je dan het meest? Niet door iets te stoppen wat onbelangrijk voor je is, maar door iets weg te doen wat echt pijn doet. Dit was een mooi moment, en dat bleek ook toen ik ook afscheid nam. Bart zei toen tegen mij: “het NBE blijft een Hotel California, you can check out but you can never leave”.”
Kijk hier het Nieuwjaarsconcert 2016 terug.
Bekijk hier de TEDx-performance van André Heuvelman.