AMSTERDAM – Feestfoto’s van mooie meisjes, stoere jongens en een prachtige ambiance zeggen maar één ding: ‘Het was geweldig!’ Mystic Garden festival, kan net als de talloze andere dancefestivals en –feesten niet meer zonder feestfotografen als Michelle Janssen. Het imago op Facebook achteraf lijkt net zo belangrijk als de beleving tijdens een feest.
‘Ik zie een tattoo, die ga ik fotograferen. O, en zag je die gouden jurk? Die zou er sowieso opkomen. Gewoon omdat het fucking fout is.’ Feestfotograaf Michelle Janssen (21) kijkt zoekend om zich heen bij binnenkomst op Mystic Garden, een dansfestival in het Amsterdamse Sloterpark.
Janssen – glimmende parelmoeren rok, een grote mintgroene vilten hoed, paars geverfde haarpunten en blauwgroene wenkbrauwen – runt Onscherp, een bedrijf voor evenement- en conceptfotografie. De klus voor vandaag: het 4000-koppige festival op de gevoelige plaat zetten. Dat doet zij samen met haar medestudent en vriendin Joe Ann van Deventer (21) en Marina Coenen (20).
Naarstig op zoek naar een wit wijntje, banen de meiden zich een weg door de kluwen bezoekers in het bosrijke park, voor de gelegenheid aangekleed als sprookjesbos met lampionnen, glitters en een sporadische rookmachine tussen de bomen.
De zucht naar een drankje om de dag mee te beginnen is eigenlijk de enige overeenkomst met de andere bezoekers. Waar de festivalgangers stoïcijns over de paden struinen op weg naar de bar of een van de vijf podia met harde muziek, scannen de meiden naar mooie mensen, gekke items en bijzondere taferelen om later vast te leggen.
Eerst nog even naar het hoofdpodium voor een praatje met hun opdrachtgever. Onderweg knuffels met kennissen uit het Amsterdamse feestwereldje en een gesprekje met een ander meisje met een camera. De Onscherp meiden zijn niet de enige fotografen.
Op het hoofdpodium voorziet een modieuze Aziatische dame met kort haar het publiek van stevige ritmes. Tussen de organisatie en de entourage van de DJ wringen nog zeker vier andere fotografen zich in allerlei bochten om het ideale plaatje te schieten. ‘Want fotografie is superbelangrijk’, zegt organisator Tania Davison. ‘Het feest duurt één dag, maar de foto’s en filmpjes zijn een blijvend visitekaartje.’
Dat visitekaartje is nodig: afgelopen weekend waren alleen in Amsterdam al vier verschillende festivals. Daarmee zijn dancefeesten gemeengoed geworden. In die verzadigde markt doen organisaties alles om zichtbaar te zijn. Fotografie is belangrijke tool om bezoekers achteraf aan je te binden en nieuwe mensen te enthousiasmeren volgende keer ook te komen.
‘Toen ik in 2002 begon als DJ, waren housefeesten bijzonder,’ zegt Amsterdamse DJ en organisator Hans-Jochem Dijk. ‘Veel mensen gingen net zo lief naar de kroeg. Nu gaat ieder corpsmeisje naar een dance-evenement. De foto’s van een feest met 500 bezoekers, worden op Facebook makkelijk bekeken door 30.000 vrienden van hen.’
Sterker, de populariteit van feesten is volgens Dijk een van de redenen dát dance zo populair is. ‘In mijn begindagen als DJ hoorde je via flyers of van anderen van een feest. Er was wel partyfotografie, maar dat kwam op speciale websites zoals Partyflock en Partyshots. Het was afwachten of de foto’s op zo’n website kwamen en nog maar de vraag of het publiek daar ook naar keek. Sinds alles wat mensen doen verzameld wordt op Facebook, zijn de lijntjes veel directer geworden. De foto’s van feesten zijn gelijk te koppelen aan persoonlijke profielen op social media.’
Het nachtleven zoals Dijk dat heeft leren kennen – dampende zalen verstopt achter de deuren van clubs – heeft plaats gemaakt voor een uitgaanscultuur die schreeuwt om aandacht in de publieke sferen van het internet. Waar feesten vroeger uitstraalden ‘durf je mij te vinden’ is die zweem van exclusiviteit vervangen door een ‘kijk mij eens losgaan’ mentaliteit.
Op het festival is dat duidelijk merkbaar als fotografe Janssen zich tussen de feestende menigte beweegt. Om snel te manoeuvreren loopt ze gebukt, met haar camera langs haar zij. Maar zodra mensen haar lens zien, verandert hun houding. Om de paar meter wordt ze op haar schouder getikt.
‘Wil je een foto maken?’, vraagt een pukkelige jongen terwijl hij zijn vrouwelijke gesprekspartner aanhaalt.
‘Nee’, want Janssen maakt geen foto’s op verzoek. ‘Doei’, zegt ze als ze de jongen achterlaat met een rood hoofd.
Het gewone feest lijkt Janssen niet te deren. Enkel de plaatjes voor haar serie, zoals een strakke vrouwenkont in een latexbroek met ‘just do it’ op de bovenkant gedrukt.
Klik
Stoelen in de boom
Klik
Knuffelende mensen
Klik
‘What the fuck, net een spaceman.’ De verwondering over een jongen in een aluminium ruimtepak leidt tot een snelle beweging met haar camera.
Klik
Iedere bijzondere verschijning die Janssen fotografeert, kan rekenen op kreten als ‘o my god’ en ‘what the fuck’. Al pratend, met de Red Bull in de hand en haar camera in de andere, maakt zij tien foto’s per minuut.
Klik, klik, klik
Man met gek hoedje en een knuffel om zijn nek
Klik
Donker meisje, kleurig broekpak, ronde vliegeniersbril en een half kaalgeschoren hoofd.
Klik
Het model ziet de camera en begint subiet uitbundig te dansen. ‘Woohoo’, schreeuwt zij met geposeerd enthousiasme.
De moeite die zij neemt is exemplarisch voor de uitgaansbeleving anno 2014. Die speelt zich niet alleen af op de avond zelf, maar naderhand in de arena van de sociale media.
DJ Dijk: ‘Mensen zijn lekker narcistisch tegenwoordig. Iedereen wil zichzelf terug zien. Door de huidige selfiecultuur wil iedereen aan anderen laten zien hoe leuk zijn leven is.’
Fotografe Janssen komt het wekelijks tegen tijdens haar werk: meisjes die de hele nacht saai in een hoekje staan tot zij de lens van de camera zien. ‘Dan nemen zij een pose aan van kijk mij eens sensueel genieten, losgaan en mooi zijn.’
Ter illustratie gooit Janssen haar hoofd naar achteren, doet haar hand in de lucht en zet haar blik mijmerend op oneindig. ‘Al is het nog zo kut, je kan feesten vet mooi laten lijken met fotografie. Mensen die ergens waren hebben een aandenken, anderen denken ‘woo daar moet ik heen’.
‘Ik weet van feesten waar fotografen de opdracht krijgen alleen maar hele sexy meisjes op de foto te zetten. De organisatie maakt vervolgens nog een selectie met echt alleen de allerknapsten. Dát komt vervolgens op internet. Als je later naar dat feest gaat, vraag je je af waar al die mooie mensen zijn.’
Janssen heeft gelijk. Facebook staat vol foto’s van wulpse meisjes met dromerige blikken en korte topjes aan. Ze zijn op feesten die volgens DJ Dijk hun publiek vooral te danken hebben aan de partypics. De foto’s vormen de identiteit van het feest.
Daarom springt ze niet lichtvoetig om met de partyfotografie. Na elk feest is zij zeker nog een dag bezig de foto’s stuk voor stuk te bewerken in haar stijl: fantasy met veel psychedelische kleurtjes. ‘Mijn fotografie is net als mijn rok.’
Daarmee heeft ze niets te veel gezegd. Want met haar kleurrijke verschijning ziet ze eruit als het sprookje dat ze wil laten zien in haar series. Zelfs het pakje van haar gekleurde sigaretten is van schitterend parelmoer. Ook haar collega Joe Ann heeft van Janssen een zilveren glitterjurk aan gekregen. Dat past beter bij Onscherp dan de zwarte outfit die zij ’s ochtends aan had.
Janssen: ‘Ik heb altijd iets aan dat holographic is, want als fotograaf ben ik mijn eigen product. Partyfotografie is enorm groot geworden de laatste tijd. Veel mensen bakken er niks van. Die doen het gratis, voor een paar biertjes en een leuk feest. Die foto’s zien er niet uit. Het is een beroep, wat verwacht je nou van een amateur?’
Haar zin is nog niet klaar of ze rent al naar een schommel.
Op de schommel een man met panterboek, hoge hoed en een blauwe cape met gouden stiksels
Klik, ‘haha, what the fuck’
Jongens in T-shirt, petje en zonnebril
Niet interessant
‘Het liefst heb ik rare dingen in mijn serie, zoals een pleeborstel op de grond. Het is leuk als mensen dat tegenkomen wanneer ze door de foto’s gaan op Facebook.’
Omgekeerde paraplu’s in de bomen
Klik
Plastic trolpoppetje
Klik, ‘die was echt lief’.
‘Andere fotografen maken alleen maar foto’s van sexy en stoer, maar een serie is meer dan dat. Nee, ik zet geen lelijke mensen op de foto. Alleen als ze iets geks doen. O, dat klinkt echt shallow. Met lelijk bedoel ik vooral saai, niet zozeer het uiterlijk. Ik hou van tattoos. Zoals die’, terwijl ze lachend een foto maakt van een meisje met Marja, André en Sam op haar middel, ‘lekker fout.’
Klik
Jongen met gele pantoffelschoenen
Klik
Groepje forse meiden met madeliefjes in hun haar tikken op Janssens schouder.
‘Wil je een foto maken?’
Nee, dat niet.
