Midden in de maand van de spiritualiteit hield televisiepresentator Arie Boomsma een wintergesprek bij de Brahma Kumaris Spirituele Academie (BKSA) in Amsterdam. Met dialoogpartner en BKSA-leider Jacqueline Berg sprak Boomsma uitvoerig over de liefde en troost. “Als ik verdriet heb, zwelg ik in zelfmedelijden. Dat vind ik heerlijk.”
“Laten we in het eerste gedeelte van ons gesprek over liefde praten”, zegt Jacqueline Berg, terwijl ze naast Arie Boomsma plaatsneemt op het podium. Tijdens dit wintergesprek van de Brahma Kumaris Spirituele Academie (BKSA) zijn liefde en troost de leidende onderwerpen. In de zaal aan de Haarlemmerdijk zitten zo’n tachtig mensen, overwegend vrouwen van middelbare leeftijd. Aan de muren hangen lichtbakken met posters en spirituele teksten.
De avond wordt ingeleid door een medewerker van BKSA. De spirituele academie wil haat en geweld afzwakken door positieve gevoelens te verspreiden. “Voor degenen onder jullie die hier voor het eerst zijn: Brahma Kumaris is een spirituele academie waar je iets kan leren over jezelf. Door middel van Raja Yoga mediteren we om een gezond evenwicht tussen onze innerlijke en uiterlijke wereld te ontwikkelen.” Voor meditatiedoeleinden zal er tijdens het gesprek zo nu en dan een muzikale intermezzo plaatsvinden. “We beginnen nu met een reflectiemoment, een moment van stilte.” Kalmerende Indiase muziek klinkt zachtjes door het vertrek.
Volmaakte liefde bestaat niet
In 2013 stelde Boomsma een bloemlezing samen met liefdespoëzie: ‘Waarom ben je niet bij mij?’. Berg vraagt waarom hij die bloemlezing heeft samengesteld. “Als ik me somber voel over de liefde vind ik het fijn om daar gedichten over te lezen”, antwoord Boomsma. Maar wat trekt hem aan tot het onderwerp liefde en, bovendien, gelooft hij in volmaakte liefde? “Ik ben een romanticus en wil hartstocht, lust, verlangen en kameraadschap. Ik verlang veel van de liefde.” Boomsma neemt een slok water. “Maar nee, volmaakte liefde tussen twee mensen bestaat niet. Het streven ernaar wel.”
“Je moet zelf de verandering zijn die je wilt zien in de wereld.”
De bezoekers luisteren muisstil naar het wintergesprek. Berg leidt het gesprek in de richting van verdriet. “Hoe verwerk je verdriet? Troost je jezelf?”, vraagt ze. “Ik ben liever alleen als ik verdriet heb. In het begin zwelg ik in zelfmedelijden, dat vind ik heerlijk.” Boomsma lacht om zijn opmerking en de zaal lacht hard mee. “Het lukt mij heel makkelijk om emoties te scheiden. De ratio neemt het dan over.” Opeens begint de Indiase muziek weer op de achtergrond te spelen. Boomsma schrikt en lacht. Dan wordt de zaal weer stil terwijl het muzikale intermezzo doorklinkt.
Verantwoordelijk voor anderen
“Is de wereld nog te troosten, Arie?” Berg kijkt Boomsma strak aan, maar om haar mond is een droevige glimlach zichtbaar. “Je kan het leed alleen maar klein proberen te maken voor jezelf”, antwoord Boomsma. “Als ik al het leed in de wereld zie, vraag ik me af wat ik kan doen voor de mensen in mijn leven. Je moet zelf de verandering zijn die je wilt zien in de wereld.” Berg knikt. “Kan je mensen ook goed troosten? Je bent wel van de hug, toch Arie?” Boomsma lacht uitbundig en met hem de hele zaal. “Ja, ik vind aanraken mooi”, antwoordt hij. Weer klinkt de Indiase muziek op de achtergrond.
Pijn en verdriet bij familie en vrienden kan Boomsma minder goed aan. “Ik voel me snel verantwoordelijk voor het welzijn van de mensen om mij heen. Dan vul ik troosten praktisch in en kruip ik in de vaderrol.” Berg vraagt of het geloof voor Boomsma als domineeszoon ook een vorm van troost biedt. “Ja, maar het is de vorm van troost die ik zelf het minst goed begrijp. Ik twijfel elke dag. Maar toch hou ik me eraan vast.” “Je bent steeds bezig met vragen en nieuwsgierigheid. Wat is volgens jou de zin van het bestaan?”, vraagt Berg. “Daar kom ik denk ik nooit achter. En dat wil ik ook niet. Ik hoop van harte dat er altijd vragen zullen zijn.”
Het gesprek is afgelopen en de bezoekers kunnen Boomsma nog wat vragen stellen. Een Israëlische vrouw begint te huilen. “Ik zie mijn kinderen maar één keer in de twee weken. Ik weet niet meer wat ik moet doen.” Boomsma kijkt me droevige ogen naar de vrouw. “Het zou fijn zijn als ik je een antwoord kon geven, maar dat kan ik helaas niet.” Terwijl de vrouw nog zachtjes door snikt, begint op de achtergrond de Indiase muziek voor de laatste maal te spelen. Zachtjes zegt Berg: “Ga ontspannen zitten voor onze slotmeditatie. Voel de liefde om je heen.”