NAPNieuws bezoekt iedere editie een bijzondere plek of een speciaal persoon in Amsterdam. Altijd een overtreffende trap; de grootste, oudste, duurste … van onze hoofdstad. Deze week: Tattoo Peter, de oudste tatoeagestudio van Amsterdam.
“Vroeger was tatoeëren simpeler.” Eddy Wertwijn (52) zit op een kruk achter in de hoek van zijn tatoeagestudio. Hij heeft een kop koffie in zijn hand, maar drinkt er nauwelijks van. “Mensen komen nu met dingen waarvan je denkt, waarom doe je het? Eigenlijk wil ik soms een kaartje van een laserkliniek meegeven als ik een tattoo zet, om hem over tien jaar weer te laten weghalen. Dat gaat toch wel gebeuren. Dat is heel erg jammer.” Wertwijn zet de kop koffie met een doffe klap op de tafel naast hem.
Pier de Haan
“Tattoo Peter, ook wel Pier de Haan, opende in 1955 als eerste een tattooshop in Amsterdam. Dat was toen nog in de Sint Olofssteeg. In 1977 zijn we naar onze huidige locatie gegaan, in de Nieuwebrugsteeg.” De shop is niet groter dan twintig vierkante meter. Tegenover de voordeur staat de ontvangstbalie. “Mijn zoon en dochter helpen de klanten voor. Ik tatoeëer hier achter met nog twee andere jongens.” De drie bureaus naast de muur zijn bedolven onder tattoogereedschap en schetsboeken.
Pier is in 1984 overleden. “Hij was mijn pleegvader. Toen ik veertien was kwam hij in mijn leven. Ik had nog nooit een tatoeage gezien, maar vond het meteen enorm fascinerend.” Wertwijn zette zijn eerste tatoeage toen hij zestien was. “Die man vond het niet zo leuk, maar m’n vader zei: ‘ach, laat hem toch aanmodderen. Als het niet goed is, dan fix ik het wel’.” Alle muren in de kleine ruimte hangen vol met ingelijste tekeningen van koikarpers, draken en zeilboten. “Ik tatoeëer zelf het liefst in Japanse stijl. Zeilbootjes zijn cool, maar een samoerai vind ik veel leuker. Mijn allereerste tattoo was een Japans voodoomasker.” Wertwijn stroopt zijn mouwen op. Rollende, blauwe golven stromen van zijn linkerarm over tot op zijn hand.
Liever serieuze klanten
Wertwijn heeft er geen boodschap aan dat steeds meer mensen tatoeages nemen. “Mensen laten zich beïnvloeden door de media. Een tattoo is geen modeverschijnsel dat komt en gaat. Een tattoo is voor de rest van je leven.” Liever heeft hij mensen die serieus over een tatoeage nadenken en 125 euro per uur neerleggen voor een grote tattoo. “Natuurlijk is het wel moeilijker om die mensen in m’n stoel te krijgen. Maar ik heb op deze manier denk ik wel meer respect voor wat ik doe.” Wertwijn heeft naar eigen zeggen genoeg klanten om van rond te komen.
Andere tatoeëerders doen er niet moeilijk over een breed publiek te tatoeëren. “Wat dat betreft ben ik net mijn vader. Wat de anderen doen interesseert me niet. Je moet een bepaalde uitstraling naar de klant als tatoeëerder hebben: no bullshit. Ik ben degene die de tattoo zet.” Wertwijn legt een groot schetsboek op de tafel naast hem en bladert er wat doorheen. Vlinders, versierde amsterdammertjes en zwaluwen sieren de pagina’s. Met een flauwe glimlach kijkt hij op. “Ik heb Herman Brood er een keer uit gegooid hierzo. Ik vond hem een lul en hij was stomdronken. Sodemieter dan maar op.”