De organisatoren van de jaarlijkse broekloze metrorit hoopten met hun actie de Amsterdamse metropassagiers te verrassen. Maar wie zondagmiddag in Lijn 54 zat, struikelde vooral over de aanwezige media. En ja, dat mensen hun broek uittrokken was ook wel een beetje vreemd.
Organisator Andries Tunru (22) instrueert vooraf de vijftien deelnemers op station Amsterdam Zuid. “Het moet voor mensen onverwacht komen. Alsof we elkaar niet kennen.” Bij iedere halte zal de groep zonder broek zich uitbreiden. Om vier uur pakken ze metrolijn 54 naar Centraal.
De broekloze metrorit is een vast onderdeel van de internationale No Pants Day op 13 januari. Het fenomeen startte tien jaar geleden in New York, als grap van een stel vrienden. Nu is het wereldwijd bekend. In tientallen steden over de hele wereld reizen mensen zonder broek met de metro. Zo ook afgelopen zondag in Amsterdam. Het is een klein clubje. De meesten zijn rond de twintig.
Roze plopkap
Geen reden voor Pownews (Powned) en Vandaag de Dag (WNL) om de actie aan hen voorbij te laten gaan. Het is rustiger dan vorig jaar, concludeert de cameraman van Pownews. Even praten ze met organisator Andries, dan haken ze af op zoek naar ander materiaal. Snel hebben ze beet. “Wat kom je doen?”, vragen ze aan een oudere deelnemer. Die wil niet reageren. Ze etteren nog even door. “We staan toch in een openbare ruimte?”
Nog tien minuten tot de metro komt. De tactiek is simpel. Ze trekken hun broek uit bij de halte en rennen naar de volgende coupé, om daar rustig naar binnen te lopen. Andries heeft ook nog wel een tip: “Als mensen vragen waarom je geen broek draagt, kun je zoiets zeggen als… Ik ben mijn broek vergeten.” Een jong meisje, vlechtje in haar haar, longboard in haar handen, zal beginnen.
Ze wil zo onopvallend mogelijk de metro in, maar vlak voordat de metro aankomt, duwt Pownews nog eenmaal de roze plopkap in het gezicht van het meisje. Dan begint het kat-en-muisspel. Een paar haltes lang rennen mensen zonder broek over de perrons, met de fotografen en cameraploegen in de achtervolging. “Had mijn vrouw maar zulke benen”, roept een fotograaf druk klikkend.
Koud
Bij de halte Wibautstraat verliest de groep twee deelnemers, die de metro voor hun neus zien vertrekken. In de metro staat iedereen alleen. Niemand praat, behalve als ze iets gevraagd wordt door andere passagiers. “Schat, heb je het niet ongelofelijk koud?”, roept een vrouw in plat Amsterdams. “Wel een beetje”, klinkt een stukje verderop.
Vandaag de Dag vraagt aan het meisje met het longboard of ze veel reacties krijgt. Pownews vraagt aan een willekeurige passagier of deze actie “haar leven verrijkt heeft”. Een fotograaf struikelt als hij weer eens van coupé wil veranderen. De cameraploegen moeten moeite doen elkaar niet te filmen in de smalle metrogang.
De broeklozen wachten tien minuten bij de eindhalte. Dan zwaait Andries fluitend met zijn sjaal en trekt iedereen zijn broek weer aan. Op de terugweg herhalen ze hun actie.
De verslaggevers van Pownews en Vandaag de Dag gaan rustig in de metro zitten. Een paar fotografen zijn vertrokken. Eenmaal aangekomen bij het eindstation zoekt Pownews nog een keer de man op die eerder niets wilde zeggen. De verslaggever trekt bij hem zijn onderbroek naar beneden. Hij draagt er nog een boxer onder. De man gooit woedend zijn broek in het gezicht van de verslaggever.
“Een geslaagde dag”, vindt Andries. “Maar wel jammer van de cameraploegen.” Hij krijgt op maandag twee minuten in Pownews en twintig seconden in Vandaag de Dag. “Dat deed veel af aan het effect, want we wilden dat het een onverklaarbaar fenomeen was. Nu zag het er gekunsteld uit.”