"Die Hard 4.0 zul je hier nooit zien"

NAP Nieuws bezoekt iedere editie een bijzondere plek of een speciaal persoon in Amsterdam. Altijd een overtreffende trap; de grootste, oudste, duurste … van onze hoofdstad. Deze week: The Movies, de oudste bioscoop van Amsterdam.

Onder de vette rode letters THE MOVIES op de witgeschilderde buitengevel hangt een wit verlicht bord omlijst met lampjes. Medewerkster Imre bevestigt hierop iedere week met de hand letter voor letter de namen van draaiende films. De speellijst op de gevel telt meerdere arthousefilms, waaronder La Grande Bellezza.

Die Hard 4.0 zul je hier nooit zien,” zegt Alex Rutten, sinds 2011 samen met Kadir Selçuk eigenaar van The Movies. De joviale ondernemer met bruin, licht grijzend haar is ook eigenaar van Café Schiller aan het Rembrandtplein. “We programmeren geen films zonder inhoud, maar kunstwerken van regisseurs die niet primair geld willen verdienen, maar hun creativiteit willen uiten.” Op de speellijst staan geen kinderfilms. “Die draaien we niet. Ons wat oudere publiek vindt het niet prettig als er schreeuwende kinderen door het gebouw rennen.”

Het oudste filmhuis van Amsterdam begon in 1912 als Bioscoop Tavenu met één zaal. Twee jaar later veranderde de naam in Cinema Hollandia. In de jaren ’70 doopte de toenmalige eigenaar Pieter Goedings de bioscoop The Movies en kocht hij vijf aangelegen panden om drie nieuwe zalen te creëren.

“Goedenavond dames en heren, welkom bij The Movies,” zegt een bebaarde medewerker door de microfoon bij de kassa. “Over enkele minuten begint in zaal 1 Inside Llewyn Davis.” Een groepje bezoekers loopt de zaal in, langs het zwarte bordje aan de deur waarop met witte stift de filmtitel staat geschreven. Een goudkleurig borstbeeld van een farao bekroont het filmdoek.

Niemand heeft popcorn bij zich. Rutten: “Daar doen we hier niet aan. Mensen die hier films bekijken, komen om te genieten en willen niet gestoord worden door kraakgeluiden en kruimels op de grond. We verkopen wel zakjes chips en die mogen mensen ook meenemen naar de zaal. Daarover kreeg ik laatst een boze e-mail van een bezoeker. Sindsdien verzoekt ons personeel mensen die chips kopen die niet te eten tijdens de film.”

Feedback van klanten is belangrijk voor Rutten. “Veel bezoekers hebben het gevoel dat ze mede-eigenaar zijn van de bioscoop. Ze zijn kritisch en roepen ons vaak ter verantwoording. Een tijdje geleden draaide hier The Hunger Games. Bezoekers klaagden meteen; ze begrepen niet waarom we zo’n commerciële film draaiden.”

The Movies heeft ook een huiskamerachtige bar en een restaurant. Aan de muren hangen kleine lijstjes met stills van filmscènes waarin acteurs eten, bijvoorbeeld uit La Grande Bouffe. Op de houten tafels staan lege Coca Cola-flesjes met bosjes kleine witte bloemen. In het veelkleurige art deco-tapijt is de naam van de bioscoop verwerkt.

Rutten opent de cabine van zaal 2, de machinekamer van de bioscoopzaal. In het donker klinkt het gekraak van de vloer en het gezoem van digitale projectoren. “Er draait een film,” fluistert hij. Rutten schuift een zwart luikje opzij en spiekt de zaal in. Iedere centimeter van de muren om hem heen is beplakt met foto’s van schaars geklede vrouwen.

“De leeftijd van het gebouw geeft het karakter, maar brengt ook nadelen met zich mee,” zegt Rutten. “De boel is verzakt. Normaal gesproken loopt dakbedekking af naar buiten, richting de goot. Ons dak loopt naar het midden. Als het flink regent, hebben we door het hele gebouw lekkages die nauwelijks te stoppen zijn. Dan staan we op het dak, water weg te vegen.”

In zaal 1 gaat de film van start. De stem van de kassamedewerker klinkt door de zaal: “The Movies wenst u een fijne voorstelling.”