Veertig jaar bejaardengymnastiek

Deze week ontving Jannie Smit (81) het Ereteken van Verdienste van de stad Amsterdam. Ze kreeg de onderscheiding voor haar inzet voor de stichting Bewegen voor Ouderen, waarvoor ze al veertig jaar gymnastiekles geeft aan ouderen in Amsterdam.

AMSTERDAM, 14 februari – Op de achtergrond klinkt oude jazz, traag en met veel koper. De muziek kabbelt uit een gettoblaster. Die neemt Jannie Smit (81) elke dag mee. “Maak je lang! Strek je benen”, roept ze over de muziek heen. Een zestal oudere dames volgt elke beweging die Smit voordoet. Ze liggen op blauwe yogamatjes. “En fietsen! Alsof je in een ligfiets zit.” De benen schieten gehoorzaam de lucht in en duwen denkbeeldige trappers. “Zo, ja!”, roept Smit tevreden. “Juist. En wissel.”

De aerobicsles van vandaag is één van de zeven gymnastieklessen die Jannie Smit per week geeft aan ouderen in Amsterdam, op vrijdag zelfs vier uur achter elkaar. Die lessen zijn vooral bedoeld voor tachtigers. “Een enkeling is wat jonger”, lacht ze. “Maar mijn oudste is 95.”

Smit geeft de lessen al veertig jaar lang. “Ik ben in 1972 bij Meer Bewegen voor Ouderen gekomen. En dat doe ik sindsdien. Maar ik ben er tussendoor wel heel even uit geweest.” Ze kijkt bijna schuldbewust. “Een paar jaar geleden brak ik mijn heup. Dat duurde even. Maar ik ben gewoon weer terug gekomen.”

Ereteken van Verdienste

Het Ereteken van Verdienste wordt toegekend door de stad Amsterdam aan diegenen die zich 25 jaar of meer heeft ingezet voor een Amsterdamse vereniging, stichting of instelling.

De les vandaag vindt plaats in de boksruimte van sportcentrum De Pijp. Aan het plafond bungelen kettingen waar normaal gesproken bokszakken aan hangen. De groep krijgt pas sinds een jaar les in deze ruimte, noodgedwongen. “Door de bezuinigingen zijn vorig jaar bijna alle buurthuizen dichtgegooid”, vertelt Smit. “Daar zaten de gymnastiekclubjes voor ouderen. Om Meer Bewegen voor Ouderen überhaupt door te kunnen zetten, hebben we meer dan veertig nieuwe locaties moeten zoeken. Dit is er één van.” Ideaal is het niet. Ze kijkt om zich heen. “Het is een kale boel; we gebruikten altijd rekstokken, maar die hebben we nu niet. De mensen worden mét mij oud, en die vinden het niet meer lekker op de grond.”

Vorige week werd ze onderscheiden met het Ereteken van Verdienste van Amsterdam. De wethouder en haar familieleden verrasten haar tijdens één van de gymnastieklessen. “Ik had het nooit verwacht”, vertelt ze. Trots laat ze de speld zien. “14 karaats goud. Ik neem hem overal mee naartoe.”

De onderscheiding is de kroon op haar werk, zegt ze, maar aan stoppen denkt ze voorlopig nog niet. “Ze willen hier dat ik nog tien, vijftien jaar doorga.” De andere dames mompelen instemmend. “Nou ja, zolang ik het kan blijven doen, waarom niet?” Ze is er duidelijk fit genoeg voor. “Houdt u er wel rekening mee dat ik al drie weken niet meegedaan heb?”, hijgt één van de deelneemsters vermoeid tegen het einde van de les, zichtbaar jonger dan Smit. “Sodeju.”