Voor Stichting Amsterdams Buurvrouwen Contact (ABC) was 2011 geen gemakkelijk jaar. De stichting verzorgt taalles aan huis voor anderstalige en geïsoleerde vrouwen. Er werd flink op hun subsidies en fondsen gekort. Gisteravond luidde het ABC het nieuwe jaar in en proostten ze op de toekomst. “Voor 2012 zijn we veilig. Daarna is de toekomst weer onzeker.”
AMSTERDAM, 13 januari- “Vroeger sprak mijn man goed Nederlands”, zegt Güler Dömnez (51) uit Amsterdam Tussenmeer. “Maar toen hij Alzheimer kreeg, is hij alles vergeten.” Ze draagt een witte hoofddoek met zwarte bloemen. Twee jaar geleden overleed haar man. Dömnez sprak gebrekkig Nederlands en kon zich niet goed kon redden na zijn dood. Via haar stiefkinderen kwam ze terecht bij het ABC. Ze werd gekoppeld aan een 78-jarige vrijwilliger, met wie ze goed bevriend raakte. “Eerst kwam ze elke week bij mij thuis langs. Maar nu ze ouder wordt en niet goed meer kan lopen, ga ik naar haar toe.” Trots haalt Dömnez een piepklein notitieboekje tevoorschijn. “Elk woord schrijf ik op. In Turks en Nederlands. Anders vergeet ik het”, zegt ze lachend.
Dömnez staat met veertig anderen op een zolderverdieping van een kapel op het Begijnhof. Lange mensen stoten hun hoofd net niet aan de witte balken. Op een viertal tafels staan bakjes chips en bordjes met blokjes kaas. Dömnez is de enige leerlinge vanavond. De rest van de zolder is gevuld met vrijwilligers, voornamelijk vrouwen boven de vijftig. Ze drinken wijn uit plastic glazen.
“Het is hier een beetje een bejaardensoos”, zegt Marieke Hoogeboom (29), een van de jongste aanwezigen. Ze is maatschappelijk werker in Slotervaart en sinds maart vorig jaar vrijwilliger bij het ABC. Ze geeft taalles aan een Marokkaanse vrouw van dertig. Ze was zelf lange tijd op reis door Marokko. “Daarom wilde ik graag een Marokkaanse begeleiden. Op die manier ben ik in Nederland ook een beetje op reis”, zegt ze lachend. “Mijn leerlinge heeft een heel ander leven. Ze zou nooit in de kroeg staan. Maar toch voelt het net als een vriendin, bij wie ik elke week langsga.”
Temidden van een kring vrouwen zit ABC-directeur Miriam Meijs (42). Ze heeft een blos op haar wangen. “We moesten knokken afgelopen jaar. Elk stadsdeel, elk fonds dat we benaderden zei hetzelfde: jullie doen fantastisch werk, maar we hebben geen geld.” Het bleef tot eind 2011 onzeker of het ABC zou kunnen blijven voortbestaan. “We hebben alles op alles gezet: een protestactie op het water in Amsterdam, de politiek opgezocht. Uiteindelijk hebben we het gered. Maar andere vrouwenorganisaties staan op omvallen. Het VIO in Bos & Lommer, VLAM in Slotervaart, VOM in Amsterdam Oost. Zij lopen alle drie gevaar”
Emmy Groot (56), pedagoge en sinds acht jaar vrijwilliger bij het ABC, begrijpt wel dat er bijna geen leerlingen aanwezig zijn. Ze staat naast een tafel met posters en pennen van de stichting. “Leerlingen zouden hier doodongelukkig zijn. Het zijn vrouwen die het huis niet graag uitkomen. Toen we gingen staken waren ze er ook niet. Als we een activiteit doen, moet dat vooral leuk zijn voor hen, en niet voor anderen om aapjes te kijken.”
Meijs heeft vooral moeite met de eisen die subsidieverstrekkers tegenwoordig aan het ABC stellen. Een van die eisen is dat het ABC zich richt op vrouwen die al les krijgen en alleen nog extra hulp bij het inburgeren nodig hebben. Het ABC moest in 2011 ten minste 160 van deze mensen helpen om subsidie te ontvangen. “Om geld binnen te halen moesten we dus onze focus verleggen naar mensen die verder waren in de integratie. Kansrijken. Met hen kun je quota halen.”
Meijs trekt een vies gezicht. “Productie draaien dus. Terwijl onze eigenlijke doelgroep bestaat uit geïsoleerde vrouwen, die helemaal geen Nederlands kunnen. Kansarmen, die het veel harder nodig hebben.”