De expats van Hash House Harriers rennen door Amsterdam om de stad te leren kennen – en elkaar. De hardloop-annex-drinkclub verbindt expats over de hele wereld.
Amsterdam, 15 feb – “Toen ik hier aankwam kende ik niemand”, vertelt Alexandra, terwijl we vanaf haar huis in Oud-West richting de Overtoom joggen. “Ik sliep in mijn eentje in een hotel.” De jonge Britse woont sinds een jaar in Nederland voor haar baan bij Phillips. “Na een week kwam ik bij de Hashers terecht. Zij hebben me hier wegwijs gemaakt.” Een pijltje van stoepkrijt wijst in de richting van het Vondelpark. “On-on!”, roept ze geroutineerd, terwijl ze haar elleboog wijst in de richting waar we heen moeten. De snellere hardlopers rennen al voor ons uit.
We zijn bij de 908e ‘Hash’ van de Amsterdamse ‘Hash House Harriers’, een hardloop-annex-drinkclub voor expats. De groep gaat wekelijks hardlopen, dit keer is de route uitgezet door Alexandra. ‘Hashing’ is een internationaal fenomeen. “A drinking group with a running problem”, noemen de Hashers zichzelf, want het sociale element is zeker zo belangrijk als het sportieve. Het begon in 1938 met een clubje Britse expats in Kuala Lumpur, Maleisië. Inmiddels bestaan er ruim negentienhonderd ‘Hash’-groepen, in 185 landen op alle continenten – zelfs Antarctica kent er twee. In Nederland zijn er behalve in Amsterdam ook Hash-groepen in Den Haag, Assen en Wageningen.
Expats
Abbie, een Canadese met rastavlechtjes, woonde voor haar werk in de Verenigde Staten en verschillende landen in Europa. Steeds gaven de Hash-groepen haar een warm welkom. “Het is als expat vaak lastig om contact te krijgen met de lokale bevolking. Ook in Nederland is dat zo”, vertelt ze. “Veel mensen hebben geen behoefte aan extra contacten buiten hun bestaande vriendenkring. Dat expats vaak maar voor een paar jaar blijven, helpt natuurlijk ook niet mee.” Bij de Hashers voelt ze zich thuis. Ze heeft zelfs haar man leren kennen tijdens een Hash, in Parijs. Voor hun huwelijk in 2008 organiseerden ze een grote Hash in Amsterdam waar ruim tachtig mensen aan meededen. Abbies man rende mee in haar bruidsjurk.
Het is voor expats ook prettig om met elkaar op te trekken, vertelt Taco, een jongen uit Nieuw Zeeland. “De meeste expats hebben zware banen. Als je zestig, zeventig uur per week werkt, is het prettig om even helemaal niets te moeten. Er is niets zo ontspannend als samen rennen en drinken. En expats delen de ervaring van in het buitenland zijn, je hoeft ze niets uit te leggen.”
Tradities
“Beer check!” Na een route door Amsterdam Zuid zijn we via de P.C. Hooftstraat weer in het Vondelpark terecht gekomen. Op het terras van het Blauwe Theehuis worden de eerste biertjes gedronken. “Hè hè”, zucht er eentje demonstratief. “No Dutch sounds here!”, grapt een ander.
De bierstop vormt een voorbereiding op het serieuzere drinken, dat na afloop van het hardlopen plaatsvindt. De strategie van de Hash House Harriers lijkt op die van studentenverenigingen: door een vaste set aan regels, tradities, eigen liedjes en kleding ontstaat er al snel een groepsgevoel. Zo mag je nooit met vinger ergens naar wijzen, maar alleen met je elleboog. Alle Hashers hebben bijnamen, zoals ‘Excremental Earnings’ (Abbie had ooit een gebroken rioleringsbuis in haar woning) of ‘Five Pack’ (want William heeft geen Six Pack meer). “On-on!” luidt de internationale Hash-code: altijd doorgaan met rennen.
Drink it Down Down Down
Terug van het rennen staan we in een grote cirkel in Alexandra’s huis. Kratten bier, zelf gebrouwen cider en zakken chips staan op tafel. Alexandra moet in het midden staan. “Alexandra, dit was een route gemaakt door een beginner. Nergens een doodlopende weg. We hoefden niet eens te stretchen!” William, de ‘religieus adviseur’ van de groep, heeft de taak om de Hashers streng toe te spreken. Voor straf moeten zij in één keer een biertje in een plastic bekertje achterover slaan. “Drink it down down down!”, zingen de andere Hashers haar toe. Binnen een kwartier heeft iedereen zeker vijf biertjes op.
Keenan leunt met een handdoek om zijn schouders tegen de muur. Hij woont al sinds 1993 in Nederland, vertelt hij, maar toch weet hij zeker dat hij hier niet altijd wil blijven. Hij heeft Britse ouders, is geboren in Canada, groeide op in de Verenigde Staten en werkte in verschillende landen in Europa. “Ik vind Amsterdam best mooi, maar behalve mijn kinderen die hier naar school gaan is er niets wat mij hier houdt. At some point, you just have to go on.”
