De zon komt op, een nieuwe dag breekt aan. En dat is altijd wel de dag van iets. Of iemand. De NAP-redactie kiest iedere aflevering ‘de dag van…’ uit en laat hier haar eigenzinnige licht over schijnen.
Dataprivacy is hot. Of beter gezegd, het daar over hebben is hot. De stortvloed aan data lijkt alleen maar toe te nemen en de meest uiteenlopende informatie wordt gedigitaliseerd. Van Elektronische Patient Dossiers tot RFID-chips, van Facebookupdates tot Piratenpartijen.
Terroristen pakken
In 2008 werd 28 Januari door het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden uitgeroepen tot Nationale Data Privacy Dag. Misschien als goedmakertje, aangezien het herroepen van de PATRIOT-act nog een politieke brug te ver was.
Kyle en Stan uit de satirische animatieserie South Park hadden het in 2008 al begrepen. In de aflevering The Snuke hebben boosdoeners een atoombom in Hillary Clinton weten te implanteren. Om de terroristen te pakken crossreferencen Kyle en Stan Youtube met accountinformatie van MySpace en gebruiken ze de zoekmachine Webcrawler om verdachte podcasts op het spoor te komen. Uiteindelijk weten ze alle gegevens van de smerige communist in no-time tevoorschijn te toveren.
Virtueel visitekaartje
De privacyinstellingen die de sociale netwerksite Facebook er op nahoudt, hebben niet zelden tot ophef geleid. Vandaag de dag heeft iedereen wel een virtueel visitekaartje in de vorm van een Facebookpagina, waardoor je met een beetje creativiteit de laatst vier ex-vriendjes van je nieuwe geliefde kunt opsporen. Volgens oprichter Mark Zuckerberg is privacy namelijk een evoluerend begrip. Zuckerberg had dondersgoed begrepen dat je wanneer je iemand ontmoet op een feestje, werk of in de tram meteen wilt weten of diegene al een relatie heeft. Dit was één van de belangrijkste redenen van het daverende succes van Facebook. En als je er vervolgens nog wat sexy foto’s bij kunt vinden is dat natuurlijk al helemaal mooi meegenomen. Net zoals je weet waar je aan toe bent als iemand bij zijn likes & interests ‘Smartlappenfestival’ heeft staan. Handig, toch?
Persoonlijk heb ik er niet zo veel problemen mee dat men na een beetje Googelen van alles over mij te weten zou kunnen komen. Bijvoorbeeld dat ik 23ste ben geworden op een wielrenwedstrijd op de Honselerdijk in 1998. Waar ik woon, werk, en met wie ik om ga, mag ook iedereen van mij weten. Oké, voor latere sollicitaties zijn die 500 niet al te flatteuze foto’s misschien niet handig. Het is naïef om te denken dat een werkgever je niet even Googelt, Facebookt of voor een sollicitatiegesprek je laatste Tweets nog even doorneemt. Ik mag echter hopen dat een beetje werkgever tijdens een dergelijk gesprek wel door die donkere digitale zelfkant heenprikt. Toch?
Een triest moment
Mensen klagen er echter wel over. Mensen voelen zich kwetsbaar wanneer Jan en alleman kan uitvogelen wat ze gisteravond hebben gedaan. Mensen voelen zich bekeken als ze zichzelf de morning after op foto’s in corrumperende posities op de dansvloer terugvinden. Wat in de discussie over privacybescherming op internet alleen maar al te vaak wordt vergeten is dat het ook om eigen verantwoordelijkheid gaat. Je kiest er voor jezelf te zijn, ook op internet. Je kiest er zelf voor je kwetsbaar op te stellen door een profiel aan te maken op diverse sociale netwerksites.
Je kunt er natuurlijk altijd nog voor kiezen om je profiel te verwijderen. Dat dit niet altijd even eenvoudig is, bewijst de profielensite Hyves. Met het zesentwintig keer moeten herbevestigen dat je er toch écht van af wilt heeft het verwijderen van je profiel nogal wat voeten in de aarde. Ook zijn ze bij Hyves niet de beroerdste om je er aan te herinneren wat voor een slag het verwijderen van je profiel voor je sociale leven zal betekenen. Maar het kan. Er is de mogelijkheid je digitale leven op te heffen. En wat er dan over blijft? De mistroostige boodschap die Hyves je meegeeft: “Een triest moment. Je account wordt verwijderd. Hoe heeft het zo ver kunnen komen?”
