Journalisten kunnen zich beter richten op echte misstanden in plaats van bestuurders “te bashen”. Dit vindt stadsdeelvoorzitter van Amsterdam-Noord, Rob Post. “Ik wil mezelf niet verantwoorden voor een nieuwjaarsreceptie.”
Amsterdam, 21 jan – In zijn kamer op het stadsdeelkantoor staat een levensgrote gipsen adonis met kleurige teksten. “Dat is van de Kunstroute, een kunstproject. We reden dat ding rond in een kar en mensen mochten er op schrijven wat kunst voor hen betekent.” Post lacht. Deze vind ik wel grappig.” Hij wijst naar een tekst in felrode letters: “Omdat Rob het wil.”
Rob Post (PvdA) is sinds 2004 stadsdeelvoorzitter van Amsterdam-Noord en fungeert als een soort burgemeester voor de bijna 87 duizend inwoners. “Mijn vader was lasser op de NDSM-werf en toen ik één jaar was, zijn we naar Noord verhuisd. Ik wil hier niet meer weg.” Hij vindt zijn baan ‘de leukste ter wereld.’ Dat vertelde hij ook aan Balkenende toen deze in Noord op werkbezoek was. “En ineens realiseerde ik dat ik het tegen de minister-president had.”
U heeft zestien jaar bij banken gewerkt. Was het een groot verschil vergeleken met werken bij een gemeente?
Post: “Dit is geen werk, het is een roeping.”
Prachtig.
“Tja, wat zal ik zeggen. De mensen bij een bank en een gemeente verschillen niet veel. Je hebt mensen die geïnspireerd zijn en mensen met een houding van ‘je moet toch een baan hebben’.”
Geen verschil in ambitie?
“Bij banken ligt de focus meer op efficiëntie, maar dat betekent niet dat die wens werkelijkheid wordt. Als er ergens veel geld verspild wordt, dan is het wel bij een bank. Daar haalt de overheid het niet bij.”
Bankmedewerkers zijn de nieuwe ambtenaren?
“Ze zijn veel erger. Op het laatst bij de ABN zat ik redelijk hoog, moet ik bekennen. Ik was senior vicepresident, dan hik je tegen de top aan. Toen ik een keer zei ‘ik wil dit en ik wil dat’, zei een collega tegen me: ‘Rob, wij zijn allemaal geselecteerd op risicomijdend gedrag. Dus gedraag je ook maar zo.’ De zekerheid bij mensen bij een bank is dat ze veel verdienen. En wat is de zekerheid bij de overheid? Dat je nooit ontslagen wordt.”
Twee weken geleden was de Nieuwjaarsborrel van Noord. U vertelde dat u het vervelend vindt als journalisten het uitgavenpatroon van het stadsdeel onder de loep nemen, bijvoorbeeld door in te zoomen op de kosten van zo’n feest. Waarom?
“Hoewel ik het zelf niet wil, erger ik me op dit moment enorm aan het overheid en bestuurders bashen door journalisten. Dat lijkt een beetje de trend. Laat ze kritisch zijn over wat er toe doet. Waar we geld aan uit geven. Bijvoorbeeld dat we meer moeten investeren aan het schoonmaken van Noord. Als je daar een mening over hebt, graag. Maar ik wil mezelf niet verantwoorden voor een nieuwjaarsreceptie.
“Laten we het over echte dingen gaan hebben. Er heerst een beeld dat mensen in besturen of bij de gemeente plucheplakkers zijn. Dat vind ik allemaal vreselijk. Negentig procent van de bestuurders en raadsleden die ik tegenkom – en dat is in andere beroepen wel anders – doet dit werk met een positieve insteek. Ze doen iets maatschappelijks voor hun medemens. Wij waarderen dat als samenleving onvoldoende.”
Waar ligt dat aan dan?
“Het is de tijdsgeest. Een beetje PVV-achtig.”
Burgermeester Van der Laan riep op tot sobere Nieuwjaarsborrels. Op het moment dat Noord dan de enige is die een grote borrel geeft, springt dat in het oog.
“Toch heb ik geen kritiek gehad van andere politici. At5 heeft wel gebeld, zo van ‘wat heeft dat gekost?’ 33.700 euro geloof ik. Nou, is dat veel? Tienduizend minder dan vorig jaar, we hebben het versoberd. Wat denk je dat het kost als een bedrijf een middagje ergens gaat brainstormen en eten? Dat vinden we de normaalste zaak van de wereld.”
Toch is het wel drie keer het bedrag dat Jan Modaal jaarlijks afdraagt aan de belasting.
“Ja, maar die is ook uitgenodigd. Er was een breed scala aan mensen, van linkse intellectuelen tot straatschoffies. Vijfhonderd man. Er waren ook veel nieuwe mensen dit jaar. Daar is het voor. Het is een ontmoeting tussen bestuurders, politici, ambtenaren en ondernemers. Ik vond het een geslaagde avond.”
Maar er wordt nu eenmaal op het geld gelet op dit moment.
“Kritische journalistiek is ook goed. Maar ontdek eens een misstand. Dat vind ik spannend en het prikkelt mij om het goed te doen. Wat er nu gebeurt, zorgt ervoor dat bestuurders verlamd raken. Door media-angst. Bijvoorbeeld Fatima Elatik, sinds ze terug is. Ze twittert niet meer, verschijnt niet meer in de media. Hoe komt dat? Die is als de dood dat ze weer wordt neergesabeld.” Geagiteerd: “Die wil even rust.”
Raakt de verlamming u ook?
“Ik trek me er weinig van aan, maar zelfs ik word erdoor beïnvloed. Je gaat er op een of andere manier rekening mee houden dat er vragen komen. Bijvoorbeeld op zo’n borrel. Ik had de hele avond in mijn hoofd wat dat kostte. Omdat ik die vragen al verwachtte. En dat terwijl ik – vanwege mijn verleden in de automatisering – altijd gericht ben op efficiëntie en tevreden maken van de klant. Dat zit er bij mij ingeramd.”