De zon komt op, een nieuwe dag breekt aan. En dat is altijd wel de dag van iets. Of iemand. De NAP-redactie kiest iedere aflevering ‘de dag van…’ uit en laat hier haar eigenzinnige licht over schijnen.
“Neuken”, zei journalist Joop van Tijn vandaag precies zevenendertig jaar geleden in het televisieprogramma ‘Open en bloot’. Dat was zeven jaar nadat de eerste blote vrouw op het beeldscherm was verschenen, maar lang voor programma’s als ‘Seks voor de Buch’, ‘Neuken doe je zo’ en ‘Spuiten en slikken’. Het woord ‘Neuken’ op televisie was een primeur. Er werden zelfs Kamervragen over gesteld. Volgens mijn vader, 25 jaar oud toen, was het een bevrijdende en emanciperende tijd: “de gordijnen gingen open.”
‘Neuken’. Er zijn frivolere woorden te bedenken dan dat. Op de Veluwe zeggen ze ‘Brommers kiek’n’, Duitsers ‘bumsen’, Belgen noemen het ‘poepen’, Utrechtenaren ‘beklimmen de dom’, tieners ‘vogelen’ en geliefden ‘bedrijven de liefde’. Allemaal beter dan ‘neuken’.
Vijf jaar geleden zag ik voor het voor het eerst neukende mensen. Ik woonde net in Amsterdam en was nieuwsgierig naar de Rosse buurt. Als klein meisje had ik in Groningen al eens minutenlang een prostitué aangestaard die bewegingsloos achter een raam zat omdat ik dacht dat zij een pop was. Wat later wist ik wel wat seks was, maar had ik over de Wallen alleen nog maar gehoord in de boeken van Joost Zwagerman en de politieserie van Baantjer.
Dus ging ik op een dinsdagavond naar ‘Casa Rosso’ op de Oudezijds Achterburgwal. Flikkerende lichtjes kondigden ‘Live sex’ aan. Ingenomen met mezelf, omdat dit toch wel gedurfd en dus niet preuts maar ‘open minded’ was, betrad ik het sekshuis. Ik duwde een klapdeurtje open en ging een van de vele kamertjes binnen die zich om een ronde zaal bevonden. Ik stopte twee euro in het gleufje van een machine, wat de sfeer opriep van een kermisattractie. Er schoof een gordijntje open.
Midden op het ronddraaiende podium stond een vrouw op handen en knieën, de man achter haar stootte op een eentonig ritme bij haar naar binnen. Hij keek ongeïnteresseerd naar een vast punt op de muur, zij wierp geërgerd een blik naar achter omdat het niet echt tot een hoogtepunt leek te komen. Ze zagen eruit alsof ze er al een lange werkdag op hadden zitten. Het was neuken, maar had net zo goed een tafereel kunnen zijn van een kapper die de haren van zijn klant knipt of een postbode die post in de brievenbus doet.
Het gordijntje ging dicht en ik besteedde nog twee euro om te zien of de mensen die achter de tientallen andere raampjes naar binnen keken zich net zo unheimisch voelden als ik. Of zouden zij zich wel vermaken? De gezichten bleken onzichtbaar in het donker, maar ik kon het me niet voorstellen dat ze de tissues gebruikten die in elk kamertje staan. Want wat we zagen was niet opwindend of spannend of geil. Eerder saai, karakterloos en treurig. Ik vluchtte naar buiten. Dit neuken was helemaal niet bevrijdend, maar beklemmend. Sindsdien wil ik alleen nog alleen maar ‘De koffer induiken’, ‘De pruimen op het sap zetten’ en ‘In de suikerpot roeren’.