De zon komt op, een nieuwe dag breekt aan. En dat is altijd wel de dag van iets. Of iemand. De NAP-redactie kiest iedere aflevering ‘de dag van…’ uit en laat hier haar eigenzinnige licht over schijnen.
Roy is een stevige man, die dikwijls een pak luiers bij zich draagt. Sophie ontmoet hem bij een bushokje. Zij heeft de hele dag gewerkt als verpleegster in een ziekenhuis en is een beetje moe. Hij vraagt haar hoe laat het is. Hij knipoogt. Zij nodigt hem uit voor koffie.
Zo is het ongeveer gegaan denk ik. En het ging verder. Na een paar weken geeft hij haar een T-shirt. Het is wit met een groot roze hart. In het hart staan krullerige witte letters : ‘Daddy’s girl’. “Ik wil graag dat je me Daddy noemt, Sophietjemeisje”, zegt Roy. Zijn stem trilt van spanning. Zij glimlacht ongemakkelijk.
Ja, zo ging het vast. Een dag later belt Sophie bij het huis van Daddy aan. Ze hoort zijn voetstappen dichterbij komen. De deur blijft dicht. Ze belt nog een keer. Een papiertje valt door de brievenbus, voor de voeten van Sophie. “Regeltjes voor Sophietjemeisje”, staat er. Daddy heeft twintig regels opgesteld. Sophie leest ze zenuwachtig door. “De regels gelden fulltime, Daddy is de baas, eerlijk zijn, met twee woorden spreken, wachten met eten tot hij begint, me gedragen, ik ben eigendom van Daddy, luier dragen als dat moet van Daddy.” Luier dragen als dat moet van Daddy?
Onder de regels staan straffen die Daddy haar mag geven: “Pak op mijn billen, voor onbepaalde tijd in hoek staan; gekleed, naakt, of met luier.” Luier. Sophie slikt. Dan pakt ze een pen en zet een kruisje in een van de twee hokjes die haar geliefde op het papier getekend heeft. “Akkoord?” “Ja”. Ze schuift het papier weer door de brievenbus naar binnen. De deur gaat open. Daar staat Daddy, enkel gekleed in een luier.
Ik weet niet hoeveel volwassene mensen in Nederland een luier dragen, maar een zoektocht op internet leert dat Daddy Roy niet de enige is. Met pedofilie heeft luierliefde niets te maken. Wel met het verlangen kind te zijn. Infantilisme heet dat. Maar niet alle volwassene luierdragers zijn luierfetisjisten.
Voor luierfetisjisten is een luier sexy. Daddy Roy legt op zijn weblog uit dat niet de kinderlijke uitstraling, maar het fysieke gevoel van het dragen van een luier voor hem opwindend is. Bovendien is de luier volgens Daddy Roy een handig middel om iemand te straffen. De luier is vernederend. Als je iemand verbiedt om naar de wc te gaan is die vernedering compleet, schrijft hij.
Ik ontdek Daddy Roy en Sophietjemeisje via internet. Ze hebben allebei een digitaal dagboek waarop ze hun spelregels hebben opgeschreven, hun fetisj beschrijven en met berichtjes en foto’s verslag doen van hun uitjes naar de dierentuin en wandelingen in de duinen. Ze krijgen er reacties van mensen die zich in hun relatie herkennen of vragen hebben. Hebben ze seks of is het dragen van een luier genoeg? En worden de luiers ook gebruikt waarvoor ze gemaakt zijn? “To pee or not to pee” is voor veel luierfetisjisten een belangrijke vraag, ontdek ik.
Ze hebben het meer dan een jaar volgehouden samen, Daddy Roy en Sophietjemeisje. Daarna zijn ze gestopt met schrijven, begin 2008. In een van haar laatste berichten zegt Sophietjemeisje dat ze graag wil samenwonen met Daddy. Ik vraag me af of ze al een kindje hebben. En of Sophietjemeisje dan ook moeder mag spelen in plaats van kind. Misschien zijn ze door de crisis zelf wel gestopt met het dragen van luiers. Luiers zijn duur. Misschien bewaren ze hun eigen luiers voor speciale gelegenheden. Zoals morgen: op de Wereld Fetishdag.