Breien voor digibeten

Tot 2011 maakt het kabinet 16 miljoen euro vrij voor Amsterdamse buurtinitiatieven. Het geld wordt uitgegeven aan cursussen kickboksen en golfen, buurtbarbecues en stamppotavonden. Wat gebeurt er op dergelijke bijeenkomsten? We bezoeken computerschuwe, breiende vrouwen in Zeeburg.

Amsterdam – “Ik snap wel dat er kritiek is op de hoeveelheid geld die er naar buurtprojecten gaat. Er is altijd wel een buurtfeest zus of zo. Maar dit is een goed project.” Groepsleidster Sandra Claesen van de stitch ’n bitch breimiddag in Zeeburg zit aan het hoofd van een lange tafel die overladen wordt door breinaalden, bollen wol, baklava en thee. Boven de tafel hangt een sliert met gebreide vlaggetjes die de vrouwen gezamenlijk hebben gemaakt. Om de tafel zitten vijftien vrouwen, op banken, klapstoeltjes en de enkele rollator te breien en te kletsen. Sommige vrouwen dragen een hoofddoek, er zijn een aantal Surinaamse vrouwen en er is ook een Nederlandse psychologiestudente.

Sandra Claesen merkte dat ze het bij andere breikringen “maar saai vond, dat er alleen maar Hollanders op afkwamen.” Terwijl een breikring volgens Claesen kan helpen om allochtone vrouwen indirect te laten deelnemen aan zoiets als een computerles. De vrouwen die het project moet aanspreken, hebben niet allemaal een opleiding en spreken ook niet allemaal Nederlands. Maar breien kunnen ze wel. “Dat hebben ze van hun moeders of grootmoeders geleerd. Ze werken de boorden misschien anders af of breien met de draad links, maar in de basis is breien overal hetzelfde.” Iets vertrouwds doen maakt praten volgens de initiatiefnemers gemakkelijker. “De druk is van de ketel, omdat je met iets bezig bent en dus niet hoeft te praten. Ze werken allen aan een eigen breiwerk. Het mooie is dat ze denken dat ze allemaal komen om iets anders te leren, maar dat is niet zo. Ze komen uiteindelijk allemaal voor hetzelfde.”

Door hun gebreide werk op marktplaats te zetten en breipatronen op te zoeken, maken de vrouwen zich wegwijs op het internet en raken ze vertrouwd met computers. Claesen merkte dat vrouwen niet graag computerles komen volgen, “dat vinden ze eng.” Dus bedacht ze deze breimethode om die drempel weg te nemen. Ze schreef een subsidieplan en Cybersoek kreeg van de overheid “een zak met geld.” Het project draait nu anderhalf jaar op dat geld. Op den duur moet de breigroep zelfstandig verder gaan. De vrouwen moeten dan zelf alles klaarzetten, koffie maken, mensen binnenhalen, maar ook de spullen op internet verkopen. “Dit is ook een goed project omdat het voor de lange duur ontwikkeld is. Het geeft houvast. Veel andere buurtprojecten duren een maand, een dag, een feest.”

Volgens Henriëtte van Roemeense afkomst, gaat het vooral om de gezelligheid. Ze breit vliegensvlug iets helroods en kletst ondertussen met de bejaarde vrouw die de ‘Friese oma’ wordt genoemd. “Je leert hier zo veel van elkaar. Iedereen neemt wel eens iets anders lekkers mee voor bij de koffie dat je niet kent, en dan wissel je recepten uit.” Volgens de Friese oma gaat het ook om “dat van dat multiculturele enzo, dat iedereen wat meer begrijpt van elkaars cultuur. We praten over van alles en nog wat.”

Om het praten te stimuleren loopt er een lerares Nederlands rond. De regel is dat er in de breikring Nederlands wordt gepraat. Wanneer een aantal vrouwen zich afzonderen door met elkaar in hun eigen taal te praten, gaat zij er tussen zitten en begint in het Nederlands te praten. Het is vaak niet duidelijk wie met wie het gesprek voert, soms bemoeit een vrouw zich opeens met een gesprek dat al een tijdje tussen twee anderen gevoerd wordt, waarna de overkant van de tafel zich er ook in mengt. Claesen: “Zo komen er terloops ook heel zware onderwerpen voorbij. We praten over hoe we kinderen opvoeden, over familie in het buitenland. Laatst vertelde een vrouw over een sterfgeval in de familie. Daar heeft iedereen vanuit zijn eigen achtergrond iets anders over te zeggen, en zo leren ze over elkaar. En ik leer altijd wat.”

Op www.breibedrijf.nl meer over dit project.

Volgende week een andere manier waarop breigroepjes bijdragen aan integratie. Een reportage over expats die samen breien en zo zorgen dat “hun collega’s niet ook hun vrienden worden.”