- De kookkunsten van meneer Wateetons
Voor de gemiddelde Amsterdammer is het al een avontuur om eens bij een andere Albert Heijn inkopen te gaan doen. Meneer Wateetons vindt kant-en-klaar maaltijden saai. Hij plukt liever pruimen langs de snelweg. Of hij koopt een lekker malse cavia bij de dierenwinkel.
AMSTERDAM – Meneer Wateetons (35) houdt al sinds 2006 een kookblog bij. Hij vertelt daar hoe hij zelf rolmops probeert te maken en de volgende dag kotsend boven het toilet hangt. Of hij bouwt een ingenieuze rivierkreeftenval van een oude spafles waar vervolgens in het geheel geen kreeftjes inkruipen. Soms vindt hij ergens langs weg een zooi appels onder een verdwaalde appelboom en maakt daar appelsap van met een stoomontsnapper.
Maar er zit een limiet aan de hoeveelheid appelsap die meneer, mevrouw en dochtertje (4) Wateetons kunnen verstouwen. Dus lagen de rest van de appels in de berm weg te rotten. En omdat “meneer meer een doener dan een denker” is, maakte hij binnen een paar uur de Wildplukwijzer. Een eenvoudige website waar iedereen die dat wil op een kaart kan aangeven waar een appelboom staat. Of waar walnoten te vinden zijn. Of Japanse oesters. Het maakt niet uit wat, als het maar eetbaar en openbaar toegankelijk is.
Wildplukwijzer
Wie nu denkt dat meneer Wateetons een vegetarische ecohippie is, met een lange baard en geitenwollensokken, heeft het mis. Dat blijkt al aan de telefoon, tijdens het maken van de afspraak voor dit interview. Of hij misschien iets kon laten zien van waar hij mee bezig was. “Iets laten zien? We kunnen natuurlijk even op de Wildplukwijzer kijken, of er hier in de buurt iets te vinden is. Maar appels zijn er niet meer in oktober. Of wacht eens, ik ga vanavond met nog wat mensen een cavia slachten die we vandaag in de dierenwinkel hebben gekocht, misschien vind je dat wat? Dat moet ik wel even aan de gastheer vragen.”
Een half uur later belt hij terug. De gastheer is ziek, het caviafestijn gaat helaas niet door. Of we dan niet op konijnenjacht kunnen gaan in Sloterdijk? “Dat zou ik best willen, maar ik weet niet van te voren of het gaat lukken. Dan heb je nog niks om op te schrijven. Zo ging het ook met RTV Noord Holland, kwamen ze met een camera terwijl ik rivierkreeften aan het vissen was. Ving ik niks. Ze hebben de beelden nooit uitgezonden.”
Na een beetje doorzeuren, komt meneer Wateetons met een meer prangende reden. “Konijnen vangen is illegaal. Het valt onder stropen. Ik wil niet in de problemen komen.” Dat is ook de reden waarom meneer Wateetons niet met zijn echte naam op deze website wil. “Ik werk met jongeren en wil niet met al te illegale praktijken in verband gebracht worden.”
Eigenlijk geldt dat ook voor de Wildplukwijzer. “Bramen plukken is in Nederland illegaal.” Druk kan hij zich daar niet om maken. “Het zal wel te maken hebben met het beschermen van de natuur of zoiets. Ik raap appels die anders toch maar een beetje weg liggen te rotten. En bovendien kun je de plaatsen waar die bomen staan vaak niet eens natuur noemen. Hier in de buurt staan ze gewoon ergens langs de weg.”
IKEA-meubelen
Meneer Wateetons woont met mevrouw en dochter in een flatwoning in Amsterdam Noord. Niets in de woning wijst op zijn hobby. Nergens stoomontsnappers te bekennen. Ook geen emmers met net gevangen vissen of erlenmeyers enstookinstallaties. Wel IKEA-meubelen, een zorgvuldig gezogen vloerbedekking en een smetteloze keuken. Op de pannenkoekbeslagspetters na dan (dochterlief is jarig). Heeft meneer Wateetons in deze ruimte een duif geslacht?
“O ja, die duif” lacht hij. “Ik was toen mijn proefschrift aan het schrijven en werkte veel thuis. Elke dag kwam er een duif het voer voor onze cavia’s op het balkon opeten. Op een dag heb ik toen een rattenval op het balkon gezet met wat van dat voer erin. Dat werkte eigenlijk heel goed.” Op zijn weblog plaatste hij een filmpje van zijn vangst.
De dode duif ziet er niet zo lekker uit. “Ach, mensen hebben zo’n beeld van die beesten op de Dam met van die kapotte pootjes. Hier in Noord zijn ze gezond en weldoorvoed.” En toegegeven, geplukt en gewassen ziet het beestje er uit als een lekker kippenboutje (filmpje even afkijken). “Het beest was bovendien lekker. Ze maken ook paté van duiven die ze bijvoorbeeld op Schiphol vangen. Het is normaal om duiven te vangen, zij mogen het ook officieel. Ik natuurlijk niet.”
Niet dat hij daar nu heel erg opgewonden van raakt. “Er zullen vast goede redenen voor zijn dat het niet mag. Maar ach ja, één zo’n duifje.” Meneer Wateetons is zeker geen activist. Transition Town Amsterdam, een linkse ecoclub die fruitbomen in het park wil zetten, kent hij niet. Ook het kunstproject van het Stedelijk Museum dat sociale integratie verbindt met lokale voedselproductie in gezamenlijke moestuintjes zegt hem niets.
Worstenpers
“Klinkt allemaal leuk, maar als er een verband bestaat dan is dat alleen op het culinaire vlak.” Meneer ziet zichzelf meer als een culinaire klusser. “Kijk, aan auto’s sleutelen, kan ik niet. Maar van een kitspuit een worstenpers maken, dat lukt me dan weer wel. Het is vooral het experimenteren dat me bezighoudt. “En eigenlijk is het ook gewoon een soort jager-verzamelaartje spelen.”
Wat hij wel belangrijk vindt, is dat zijn dochtertje weet dat vlees een dood beest is. “Ik ga regelmatig met haar vissen hier in een sloot om hoek. De vissen slaan we ter plekke dood. We eten alles wat we aan de haak krijgen.” Dochter Wateetons vindt het prachtig. “Ze lust bijna niks maar van haar eigen gevangen vis zit ze te smikkelen. ‘Smaakt net naar sjippies’, zegt ze dan. Morgen krijgt ze voor haar verjaardag haar eerste hengel.”
Jagen-verzamelen kan net zo goed in de supermarkt, zegt meneer. “Alles moet low budget en met eenvoudige ingrediënten. Dure schimmels in een bierbrouwwinkel kopen kan iedereen. Ik vind het veel leuker om wat goedkope Danish Blue in de supermarkt te kopen en die door de melk te roeren waar ik kaas van maak. Dat werkt ook.”
Blauwschimmel door de melk roeren? Het wordt tijd dat meneer zijn kunsten laat zien.
Hij stemt in en haalt de Danish Blue blauwschimmelkaas uit de koelkast, van buiten inderdaad omgeven door blauwegroene schimmel. “Ik heb er deze keer gaatjes in geprikt in de hoop dat de schimmel ook in de kaas komt. Ik wil graag zo’n mooie dooraderde kaas.”
Mensenmoedermelk
Meneer Wateetons begint enthousiaster te praten. Het aanrecht komst steeds voller te staan. Een pot zelfgezouten ansjovis, wordt tevoorschijn getoverd, een kaas gemaakt van babymelk uit de supermarkt komt uit de koelkast. Hij ruikt er aan en laat het dan zien. “Bah, dit is echt ranzig,” zegt hij met pretogen. Het beschimmelde, stinkende stuk verdwijnt in de vuilnisbak. Voordat hij van de liter (!) echte mensenmoedermelk (donor anoniem) in de diepvries kaas gaat maken, moet hij zijn techniek nog perfectioneren. Anders is het zonde van de melk.
Ergens in en kastje liggen twee pakketjes omwikkeld in doek met touwtjes er omheen. Meneer Wateetons weet niet precies meer wat wat is, maar één pakketje is een varkenskuit van een kwaliteitsvarken dat hij met collegablogger Jurgen zelf uitgebeend heeft. Het andere is een stuk bil. “Van dat prijsknaller vlees.” Toen hij dat gekocht heeft is hij wel even lid geworden van groene omroep Llink. “Is dat ook weer opgelost.”
“Ik was benieuwd of je van goedkoop vlees lekker vlees kan maken door het te zouten en te rijpen. Dit stuk bil is ongeveer een half jaar oud.” Nu hij het er zo over heeft kan hij zijn nieuwsgierigheid eigenlijk niet meer bedwingen. Hij snijdt het stuk aan en we proeven. Het valt een beetje tegen. “Een beetje weinig smaak eigenlijk he? Nu ja, weten we dat ook weer.” Dan maar het stuk kwaliteitsvarken. “O jee, ik heb te lang laten liggen. Het is zo hard als een steen geworden.” Met moeite snijdt hij er toch een plakje van af. Het smaakt heerlijk. “Jammer dat het zo hard is.”
Voetschimmels
“Iets te drinken erbij zou wel lekker zijn. O, ik moet je nog wat laten zien.”
We gaan naar de voordeur. Daar hangt onder de geiser een plastic HEMA-zakje. “Ken je prisonwijn? Gevangenen maken wel eens stiekem wijn door sap te laten gisten. Omdat ze natuurlijk geen gist hebben, laten ze gewoon een boterham beschimmelen en gooien dat erin. Of een oude sok, dat werkt ook goed. Voetschimmels.” In het HEMA-zakje zitten nog meer zakjes. In het binnenste zakje zit inderdaad vocht en een sok.
Nee toch?
“Wees niet bang. Ik heb een beschimmelde boterham gebruikt en die in een sok gedaan. Een schone.”
Hij biedt zijn gast een glaasje aan en meet ondertussen het alcoholpercentage. 7 procent. Niet slecht maar niet zo veel als hij gehoopt had. Het spul smaakt zuur, maar niet zo verschrikkelijk als het er uit ziet. “Jammer dat het zo’n brandend gevoel in de keel achterlaat.” Niet dat hij het spul van plan was te drinken. Ik doe het om te kijken of het lukt.”
De vorige keer heeft hij alles direct door de gootsteen gespoeld. “Ik had er toen sinaasappelen bij gegooid, citroenen en zo’n zakje knijpyoghurt. Het werd echt goor. Nu heb ik er alleen multivruchtensap in gedaan. O ja, en een beetje Red Bull geloof ik.”
Red Bull?
“In principe kan je van alles waar suiker in zit wijn maken. Wacht even.”
Hij verdwijnt naar een andere kamer en komt terug met een grote witte emmer en een brede grijns op zijn gezicht. “Kijk.” In de emmer zit een roestbruine vloeistof en een zelfde schimmeleiland als in de HEMA-zak. “Colawijn. Benieuwd of het gaat werken.”
Meneer Wateetons vindt alle experimenten met eten leuk, maar het liefst werkt hij met vlees. Zijn salamiworsten zijn bijzonder goed gelukt. Wel eens ratten geprobeerd? “Nee, dat zou ik wel interessant vinden. Het liefst zou ik een geitje uit de dierenboerderij meesnaaien, maar ja.” Hij kijkt richting de woonkamer, waar mevrouw Wateetons zit. “Ik wilde in ons buitenhuisje ook een konijntje slachten. Maar de schoonfamilie vond dat maar niks. De meeste mensen denken toch dat vlees in plastic bakjes groeit.” “En ik vond het ook maar niks,” roept zijn vrouw. “Nee, en zij vond het ook maar niks,” knipoogt meneer Wateetons.
In een kooitje in de hoek van de huiskamer ritselen de cavia’s van dochtertje Wateetons. Voorlopig zijn ze veilig.
Reacties zijn gesloten