In de rubriek Bijzondernemend het portret van een ondernemer met een bijzonder verhaal. Deze keer Ira Liem die haar topbaan bij Fortis opgaf om lijstenmaker te worden.
AMSTERDAM, 14 jan. ‘Bij Fortis had ik een gigantisch inkomen en een dikke auto. Maar toen de Heemsteedse lijstenmaker tegen me zei dat hij iemand zocht voor een paar uur in de week was ik verkocht. Hoe vaak krijg je zo’n kans? Het is een uitstervend vak, lijstenmakerij. En er zit hier een op fietsafstand waar ik kan werken. Ik dacht meteen, ja dit wil ik!’
Ira Liem (43) had een veelbelovende carrière bij Fortis. In de jaren negentig was ze onder meer manager van drie bankfilialen en leidde ze het projectteam dat telefonisch bankieren introduceerde bij de bank. ‘Ik vond mijn werk heel leuk, maar tegelijkertijd zag ik hoe star de organisatie was. Ik rapporteerde aan de directie. Als het om belangrijke besluiten ging zag je dat ze alleen maar aan hun eigen positie dachten. Altijd bang dat een verkeerde beslissing ze de kop zou kosten. Dat is een afhankelijke situatie.’
‘Ik heb van mijn 25e tot mijn 34e heel hard gewerkt voor die bank. Ik had nog geen kinderen en was heel ambitieus. De val die Fortis nu doormaakt gaat me dan ook aan het hart. Nu staat in de kranten dat de crisis komt door het machogedrag en zelfverrijking aan de top. Ik geloof het. Je kunt niet eindeloos geld weg halen bij klanten en dat elders onderbrengen. Er moet een concreet product zijn.’
‘Naast mijn werk volgde ik altijd opleidingen. General management, Financial planning. Altijd was ik met mijn hoofd bezig. In 1996 vond ik het even genoeg. Toen heb ik me opgegeven voor een cursus lijsten maken. Meteen bij de eerste les dacht ik, dit is het. Punt! Het snijden van het glas, het zagen van het hout. De eindeloze combinatiemogelijkheden van soorten lijsten en kleuren. Iets tastbaars maken. Maar ja, ik zat toen nog bij de bank. De eerste jaren was het een hobby voor ’s avonds en in het weekend.’
Op het moment dat Liem in 1999 voor een paar uur in de week aan de slag kon bij de lijstenmaker in Heemstede nam ze ontslag bij de bank. ‘Natuurlijk heb ik het eerst goed besproken met mijn man. We zaten allebei in zo’n ratrace voor onze carrières. En we hadden inmiddels ook een kind. We wilden allebei bewustere keuzes maken van wat we nu eigenlijk echt wilden. Bij de bank was het leuk, maar ik had daar altijd een zekere onrust. Bij het lijsten maken heb ik innerlijke rust. Ik kan het niet uitleggen, het is mijn passie.’
‘Twee jaar later ben ik voor mezelf begonnen. In het begin ging ik met een koffertje vol voorbeelden langs de deuren. Inmiddels heb ik mijn eigen atelier aan huis. Eerst heb ik nog gekeken of ik vanuit een winkeltje zou kunnen werken. Maar dan word je slaaf van je eigen openingstijden. Ik wil geen verplichtingen, daarom wil ik ook geen personeel. Ik ben echt een ZZP’er. Volgens sommigen staat dat voor zwakzinnige zonder pensioen.’ Ze zegt het lachend.
‘Ik ga in ieder geval nooit meer voor een baas werken. Ik heb altijd leuke bazen gehad hoor, dat is het probleem niet. En het ondernemerschap heeft zeker nadelen. Maar de vrijheid die ik nu heb weegt overal tegenop. Ik ben liever een kleine baas, dan een grote knecht’.